Zondag was het mijn eerste kennismaking met de langere afstandswedstrijden. De La Roche 111 bestond uit 1km zwemmen, 100km fietsen (1800 hoogtemeters) en 10km lopen (244 hoogtemeters).
Was de wedstrijd twee weken geleden geweest had ik gezegd dat ik echt sterk aan de start stond maar nu kon ik dat niet. Toen zat echt alles goed: mentaal en fysiek. Maar dan begon de blok voor mijn examens. Een steeds gevreesde periode voor mij en, wat bleek, dit keer niet anders. Er sloop vanalles in mijn hoofd wat niet hoort rond te spoken in het hoofd van een sporter in voorbereiding op een wedstrijd, examenstress kwam piepen, er gebeurden zaken die je niet in de hand hebt en als laatste kwam er nog een overbelasting van mijn adductoren bovenop. Daarom nam ik in samenspraak met mijn kine de beslissing: “Pijn is onverbiddelijk stoppen”. Ook had ik in de afgelopen twee weken enkele trainingen vroegtijdig stopgezet door die blessure, een zonneslag, gebrek aan motivatie en falen van materiaal met onderkoeling tot gevolg. Allemaal zaken die je liever niet hebt.
Was de wedstrijd twee weken geleden geweest had ik gezegd dat ik echt sterk aan de start stond maar nu kon ik dat niet. Toen zat echt alles goed: mentaal en fysiek. Maar dan begon de blok voor mijn examens. Een steeds gevreesde periode voor mij en, wat bleek, dit keer niet anders. Er sloop vanalles in mijn hoofd wat niet hoort rond te spoken in het hoofd van een sporter in voorbereiding op een wedstrijd, examenstress kwam piepen, er gebeurden zaken die je niet in de hand hebt en als laatste kwam er nog een overbelasting van mijn adductoren bovenop. Daarom nam ik in samenspraak met mijn kine de beslissing: “Pijn is onverbiddelijk stoppen”. Ook had ik in de afgelopen twee weken enkele trainingen vroegtijdig stopgezet door die blessure, een zonneslag, gebrek aan motivatie en falen van materiaal met onderkoeling tot gevolg. Allemaal zaken die je liever niet hebt.
Vrijdagmiddag legde ik mijn laatste examen af van die week, snel de trein naar huis, 5 x 200m zwemmen met versnellingen erin en nog eens langs de kine. Al bij al was ik er die namiddag toch in geslaagd om wat in de racemood te geraken want door eerder vernoemde zaken was die in de verste verte niet te bespeuren. Alles klaarmaken en op tijd gaan slapen.
Zaterdag samen met Barry naar La Roche waar ik een laatste verkenning deed van het fietsparcours. Na een onrustig (dank aan de zatte hollanders/duitsers/... wat het ook waren) nacht op de camping met iets te weinig slaap werd ik om 6u wakker. Snel wat pasta binnen steken en dan toch maar opstaan want ik kon de slaap niet meer vatten. Om 7u30 was de tijd aangebroken om naar de start te gaan.
Juist op tijd stond ik aan de start. En met juist op tijd bedoel ik echt juist op tijd, ik lag misschien een minuut in het water voor het startsein gegeven werd :).
Zaterdag samen met Barry naar La Roche waar ik een laatste verkenning deed van het fietsparcours. Na een onrustig (dank aan de zatte hollanders/duitsers/... wat het ook waren) nacht op de camping met iets te weinig slaap werd ik om 6u wakker. Snel wat pasta binnen steken en dan toch maar opstaan want ik kon de slaap niet meer vatten. Om 7u30 was de tijd aangebroken om naar de start te gaan.
Juist op tijd stond ik aan de start. En met juist op tijd bedoel ik echt juist op tijd, ik lag misschien een minuut in het water voor het startsein gegeven werd :).
We zijn vertrokken, meer dan 500 deelnemers (schril contrast met de 28 van in de zomer :) ) toveren de eens zo rustige barrage van Nisramont om tot een wild kolkend gevaarte. Schoppen, slaan, ondergaan,... het hoort er allemaal bij maar ik vind dat het al bij al nog mee valt. Ik zwem lekker mijn eigen tempo zonder het gevoel te hebben dat ik echt diep ga. Na een kilometer zwemmen is het einde in zicht. Ik zwem graag maar dat is hét moment in de wedstrijd waar ik, na de finish, het meest naar uit kijk :). 18 minuten op mijn horloge, niet slecht denk ik dan.
Snel wetsuit uit, fietsmateriaal aan en GAAN! Ik ben enorm benieuwd of en wanneer ik Jantiene of Fred zou tegenkomen. Ik spring op mijn fiets en wie zie ik daar rijden, Jantiene. How, dat had ik écht niet zien aankomen, dat ik even snel zou zwemmen. Maar goed, zoals het gezegde luidt: “erop en erover”, laat ik ze terplaatse achter. Op de klim van de barrage naar Nisramont zelf kan ik vlot groepen fietsers oprapen, niet-stayeren is echt een uitdaging. Het gaat vlot en ik heb het zwemmen goed verwerkt. Boven aangekomen een strookje valsplat tot we aan het afdalen naar La Roche beginnen. Maar hu, daar rijdt iemand met hetzelfde pakske als ik... Nee, dat kan niet... Ja, dat is Fred. Even blijven we voor-achter rijden maar dan ben ik hem kwijt. Ik heb geen zin om me echt te meten met iemand anders dus rij gewoon mijn eigen tempo, ook om me zeker niet op te blazen. Ik merk wel dat ik meer gebeten ben dan op trainingen, logisch ook. Afdalingen worden snediger aangegaan, hoge snelheden worden gehaald (82km/h!) en op vlakke stukken probeer ik toch ook een redelijke snelheid te genereren. Elke ronde staat Barry klaar met mijn drinkbussen en ik heb het idee dat het goed gaat. Achteraf bekeken heb ik ook een redelijk constante snelheid gereden met 56min de eerste toer, 1u02 de 2e en 1u01 de 3e. Ik denk dat ik wel een fout maakte door te vroeg in de laatste ronde te beginnen doseren omdat ik vlot wou kunnen wisselen. Daardoor gaf ik wel wat tijd weg. Samen met de aan- en uitloopstrook kom ik aan een fietstijd van 3u26min wat +- de 95e fietstijd is, niet slecht :). Fietsschoenen uit, nog even fietsen en hup de wisselzone in. Met startnummer 28 heb ik een plaatsje helemaal vooraan in de wisselzone wat zeer handig is, geen zoekwerk. Loopgerief aan en na 37sec verlaat ik de wisselzone weer.
Lopen... Ja, dat is het zorgenkindje van vandaag. Ik had al twee weken niet meer deftig gelopen en dat voel ik wel een beetje. Rustig lopen en absoluut niet in de buurt komen van wedstrijdtempo. Na +- een kilometer lopen (in tegenrichting op de uitloopstrook van het fietsen) zie ik Jantiene. Dju, ze zal me nog wel inhalen, want dit is geen verschroeiend tempo. Enorm frustrerend als je voelt dat je harder kan maar niet mag van je hoofd. Alles maar dan ook ALLES staat op de Inferno dus als ik daarvoor een rustig loopnummer moet doen om goed te herstellen, dan moet dat maar. Ik draai af en begin aan de eerste klim. Ineens naast mij “Goed bezig, niet forceren hé”. Fred, hij heeft me terug ingehaald, dan heeft die toch nog goed gefietst. Achja, even zie ik hem nog maar dan verdwijnt hij tegen te hoge snelheid, voor mij, het bos in en zie ik hem niet meer. Heel rustig naar beneden, dwars door de rivier en dan knallen in de bergop. Bergop gaat echt goed. Hopla, daar zie ik Fred wandelen. De strijd is dus nog niet gestreden. Ik blijf lopen en ga hem terug voorbij. Boven is het meteen via asfalt naar benden waar ik weer inhoud, beneden volle gas naar boven, heel traag naar beneden,... Als ik aan de overkant van de Ourthe loop zie ik Fred die aan de andere kant achter mij loopt. Zou ik het halen? Zijn tempo ligt ook niet meer zo hoog dus misschien wel. Ik word regelmatig ingehaald maar heb geen zin om een versnelling in te zetten met oog op mijn adductoren. De laatste 500m laat ik me toch meeslepen met een groepje en in de laatste 200m loop ik er nog van weg. Daar is hij dan, de FINISH.
Ik heb mijn eerste langere afstandswerk met succes afgewerkt, in de tijd van 4u41min wat een 165e plaats geeft, 107e van mijn categorie, echt tevreden!
Merci Sport-events voor de organisatie van dit soort wedstrijden. Er zijn zeker nog verbeterpuntjes (verkeersvrij ipv verkeersarm parcours of toch stukken? Tijdsregistratie? Startprocedure zwemmen ;)) maar over-all een dikke proficiat! Mooie wedstrijd, leuke sfeer, mooi parcours maar wel te veel platte stukken :p.
En dan den Barry, mijn trouwe gezant, merci om me weer te vergezellen en de bevoorrading voor uw rekening te nemen!
Conclusie:
Ik ben echt tevreden! Mijn maag heeft de eerste echte test met gellekes goed doorstaan (toch tot we +- terug thuis waren :) ) en ik heb mijn blessure niet erger gemaakt. Op maandag kan ik gewoon stappen/lopen en heb niet meer last dan voor het weekend. Nu nog een weekje examens en dan is het voor ÉCHT!
Merci Sport-events voor de organisatie van dit soort wedstrijden. Er zijn zeker nog verbeterpuntjes (verkeersvrij ipv verkeersarm parcours of toch stukken? Tijdsregistratie? Startprocedure zwemmen ;)) maar over-all een dikke proficiat! Mooie wedstrijd, leuke sfeer, mooi parcours maar wel te veel platte stukken :p.
En dan den Barry, mijn trouwe gezant, merci om me weer te vergezellen en de bevoorrading voor uw rekening te nemen!
Conclusie:
Ik ben echt tevreden! Mijn maag heeft de eerste echte test met gellekes goed doorstaan (toch tot we +- terug thuis waren :) ) en ik heb mijn blessure niet erger gemaakt. Op maandag kan ik gewoon stappen/lopen en heb niet meer last dan voor het weekend. Nu nog een weekje examens en dan is het voor ÉCHT!