Momenteel is het al even geleden en stilaan begint het heel soms tot me door te dringen wat ik 18 augustus gepresteerd heb. Dankzij mijn erasmus- en stageplannen heb ik geen tijd voor het zwarte gat en dus loopt mijn verslag ook wat vertraging op :).
De dag vooraf
Ondertussen zijn Barry, Dries, Toon, Yimano, mijn papa en ik al enkele dagen in Zwitserland. Ik heb een hele entourage mee en dat is leuk :). Morgen is het eindelijk zo ver. Alles waar ik een heel jaar naartoe gewerkt heb staat dan te gebeuren. Vandaag staan een uurtje fietsen, gewoon héél rustig, en dan alle spullen in de wisselzones gaan zetten op het programma. Ik heb op google uitgerekend hoe lang de rit duurt via alle wissels en tel daar 20min bij per zone om me te installeren. Miljaar, wat een beginnersfout! We zijn iets later dan gepland weg, moeten nog tanken, alle spoorwegen die dicht kunnen zijn zijn dicht, het dorp waar we door moeten is drukker dan eerder die week,... Dju, de ontspannen Jan verandert in no time in het meest gespannen en gestresseerde kieke dat er rondloopt. Voor 17u moet alles op zijn plaats zijn en bij de eerste wisselzone heb ik al een achterstand van 20min op mijn schema. Tegen een razend tempo gaan we alle wissels af, nat in het zweet maar gelukkig heb ik al goed in mijn hoofd hoe alles moet staan dus loopt het toch nog goed af. Vervolgens naar de briefing, pasta-party en terug naar onze verblijfplaats in Kandersteg. Om 21u lig ik in mijn bed voor de laatste nacht. 22.00, 23.00, 0.00, 0.07. Zo, met dat cool getal kan ik wel in slaap vallen, nu is het genoeg geweest :).
D-Day
3u45, de wekker gaat af, eerst wat wazig maar al snel besef ik dat het vandaag DE dag is, MIJN dag! Ik kleed me aan en ga naar beneden waar het eerste moment van de dag daar is. Ik mag na anderhalve maand onthouding mijn geliefde drank weer tot mij nemen, mijn lieve Coca-Cola :D. Ooh, dat smaakt :D. *komaan, niet opgeven, blijven lezen, dit verslag moet je uitlezen* . Samen met twee borden spaghetti vormt dat mijn ontbijt. Het valt me meteen op dat ik niet gestresseerd ben maar eerder gelukkig en ontspannen, meer een gevoel van “en nu gaat het allemaal in zijn plooi vallen”. Het kan me zelfs niets schelen, misschien wat sterk maar toch, dat de anderen “te laat” klaar zijn om te vertrekken. 20min later dan gepland zijn we weg maar het doet me niks. Jeuj, dit is fijn!
Na een klein uurtje rijden komen we aan in Thun, hier zal het allemaal van start gaan. Of het de goede hydratatie, de stress of een combinatie van beiden is weet ik niet maar ik ben een lopend vat. Onderweg was er al een sanitaire stop nodig en nu moet ik weer, de bosjes in en dat is opgelost. Op mijn gemak ga ik naar de start terwijl Toon en Dries elk op zoek gaan naar hun kapitein of motard. Ik heb dat nog niet vermeld maar Toon heeft ervoor gezorgd dat hij samen met Dries perstoegang heeft, daardoor mag hij filmen vanop een bootje en mag Dries me volgen op een persmotor van de organisatie :D. Beestig leuk natuurlijk, het zaken geregeld krijgen zit misschien toch wat in ons bloed :D. *Volhouden, je bent echt goed bezig!* Aan de start zie ik Jantiene, ze is heel rustig en daarom beslis ik haar in die rust te laten want zelf ben ik heel uitbundig en blij. Terwijl ik me in mijn wetsuit wurm kom ik Maarten tegen, een Nederlander die ik ontmoette op de Nisraman. Die heeft er ook heel veel zin in. Het is echt een leuke sfeer, in de verte zie je bovenop een bergtop een lichtje, daar ga ik (met een kleine omweg) naartoe :). Deze wedstrijd is een ware droom! Het weer is perfect, rondom zie je alleen maar bergen en ik heb er ONGELOFELIJK VEEL zin in :D! Hopla, ik moet weer naar de wc, ik heb mijn wetsuit al aan dus daar moet ik geen tekeningetje bij maken :D.
3, 2, 1 en we zijn weeeeeeeeeeeeeg! Jihaa, een glimlach op mijn gezicht en ik geniet van elk moment. In tegenstelling tot al mijn andere wedstrijden is dit een heel rustige zwemstart. Misschien omdat het een lange afstandswedstrijd is maar ik denk vooral omdat er geen echte richting aangegeven wordt door boeien. Vandaag is de enige richting het “verlichte” kasteel aan de overkant van het meer :). Het is echt GEWELDIG! Ik zwem zoals ik wil en slaag er zelfs in om lekker in iemand zijn voeten te zwemmen. Soms kijk ik naar het geweldige uitzicht dat ik heb met de bergen rond me heen, gelukkiger als dit kan een mens moeilijk zijn! Het kasteel wordt precies maar niet groter maar ik wordt ook niet meer moe dus dat is perfect. Plots wordt het veel drukker, ik kijk op en we zijn er bijna. Op dat punt komt iedereen terug samen want we moeten wel allemaal via dezelfde trap uit het water. Ja, ik heb het zwemmen overleefd, ben nog heel fris en in een tijd van ongeveer 54min, JIHAA. *Wow, ik ben eigenlijk wel onder de indruk van je doorzettingsvermogen ;)* Mentaal doe ik een danske :D. Mijn doel was 1u dus dat heb ik ruim gehaald. Na 3,2km kruip ik uit het water en heb meteen een camera achter mij aan :D. Ondanks de lange afstand van de wedstrijd heb ik geen tijd te verliezen, ik wil voor een snelle wissel gaan.
Snel die wisselzone in en hopen dat mijn banden gisterennamiddag niet geploft zijn in de vlakke zon. Ik heb geluk, alles is in orde, en voer mijn wissel uit zoals in gedachten. Achteraf kom ik te weten dat ik op exact hetzelfde moment als Jantiene in de wissel was :). Enkele minuten later ben ik klaar voor het volgende deel, 97km koersfiets met 2145hm, ik heb er ZO VEEL zin in :D. De eerste 500m is vlak en dan begint het klimmen. Remko had me op voorhand hartslaggrenzen gegeven maar ik ga eerlijk zijn, die heb ik genegeerd. Ondertussen weet ik goed hoe ik vlot naar boven fiets en daarom heb ik beslist om die grenzen niet in mijn hoofd te steken, sorry Remko, stout hé :p. Het gaat super vlot en het is gewoon genieten. Regelmatig rijdt dries me voorbij op de motor en ik maak tijd voor een flits-interview :). Het is echt een machtige omgeving en het loopt perfect. Na 17km zit het eerste klimmetje (ja, wat is een hoogte van 1150m :p) erop en is het afdalen geblazen. Dries rijdt vlak voor me en dat geeft ongelofelijk leuke beelden :D.
Voor zij die denken dat ik soms in de slipstream zit, dat is een telelens :p. Onderaan begint het moeilijkste stuk voor mij, 30km vlak. Dat moet ik zo snel en vlot mogelijk zien te overbruggen. Knallen tegen een tempo dat de rest van mijn wedstrijd niet hypothekeert. *Super, niet opgeven en doseren*
2u14 en twee rijdende-sanitaire-stops (voor alles een eerste keer :D) verder begin ik aan de tweede klim van de dag. Vanaf hier moet ik bijna niets vlak meer fietsen en dat stemt me positief :). Vlot peddelen, niet te diep gaan, een interviewke afstaan, een babbelke hier en daar met andere deelnemers en GENIETEN :).
Ja, het valt misschien op dat ik wat veel geniet maar het is echt niet anders :). Ik ga verder op dat elan en na 3u48 sta ik boven op de Grosse Scheidegg (1960m) en duik ik meteen de afdaling in. Onderaan is het nog een stukje vlak waar ik de tijd neem om mijn wissel voor te bereiden (kettingpons uit zadeltasje halen, fietspompje van mn kader nemen, schoenen uit,...). Ik neem afscheid van mijn Cube, bedank hem voor de vlotte rit en denk al aan mijn hereniging met mijn Granville :). Op voorhand heb ik met Barry afgesproken dat hij mijn fiets aanneemt maar bij de wisselzone staat zo een pak volk dat ik hem niet zie en daarom geef ik mijn fiets gewoon aan de organisatie zoals alle anderen. BAM, 4u08, daar had ik op voorhand voor getekend, zeker als je ziet dat ik echt genoten heb en misschien niet echt een wedstrijd gereden heb :).
Hop, MTB schoenen aan, nieuwe koekskes nemen en ik ben weg. Meteen begint de derde klim van de dag en de omschakeling naar de MTB gaat heel vlot. Na een tijdje stoot ik toch op een ongemak. Door de hoge temperatuur (30°), zwarte schoenen, te smalle schoenen of te brede voeten wordt het wat oncomfortabel fietsen. Gelukkig weet ik uit mijn verkenning dat er een waterbak aankomt waar ik mijn voeten even kan afkoelen en mijn gezicht kan verfrissen. Dat doet goed!
Weer flink wat leuke babbels onderweg en na 1u36 op de MTB heb ik de hoogtemeters overwonnen. Bovenop de Kleine Scheidegg (2060m) kan de afdaling beginnen en het gaat goed. Op een bepaald punt ga ik wel bijna van de weg maar gelukkig blijf ik recht en kan ik gewoon verder. Ik besef dat ik iets té vlot aan het dalen was en doe het rustiger aan. Over het algemeen is het een snelle afdaling over brede grindpaden maar dat ligt me niet echt. Gelukkig komen er toch twee technische onderbrekingen waar ik vlot doorkom en merk dat ik snel mensen bijhaal die me tijdens de klim voorbij gingen. Beneden is het nog enkele km vlak en dan komt de wissel eraan. Ik heb de MTB afgewerkt in 2u11 en ben daar heel tevreden mee. Tot op dit punt heb ik eigenlijk nog niet echt afgezien. *Geweldig, blijf op dit tempo door gaan en dan lukt het je zeker* Niet dat ik wil opscheppen maar het gaat echt super. Ik geef toe dat ik wat “schik” heb voor het lopen. Door mijn blessure heb ik dat niet optimaal kunnen trainen maar tijdens het lopen mag ik me aan elke bevoorrading tegoed doen aan Coca-Cola, mmh, goede vooruitzichten :).
Ik duik de wissel in en daar staat cameraman Toon me al op te wachten. Aangezien hij pers is mag hij mee de wisselzone in en neemt hij ook nog een kort interview af terwijl ik mijn loopspullen aandoe. Veel tijd heeft hij niet want ik ben er al terug vandoor. Nog even mijn schouders laten insmeren door Yimano en ik kan er echt aan beginnen. Zoals alles eerder blijft genieten centraal staan, ik ben echt opgelucht dat ik beide fietsen in de wissels heb kunnen zetten zonder technische problemen, dat was mijn grootste angst. De eerste 5km is vlak en dan kom ik aan in Lauterbrunnen, het dropje waar we aan de klim beginnen, daar ontmoet ik Ursh. Hij is een Zwitser die de Inferno voor de 3e keer doet en tetterwijven dat we zijn blijven we samen lopen. Het is gezellig en het gaat ook nog eens goed vooruit. YES, de eerste bevoorrading waar ze Coca-Cola hebben :D. Ooh, dat is genieten :D. Binnenkappen en weer verder. We lopen bergop en gaan vlot andere mensen voorbij, zelfs deelnemers die alleen maar het looponderdeel doen :D. *Echt goed, we zijn al ver, nog even doorlezen*. Na ongeveer 13km komen we op een plateautje en is het 4km vlak lopen. Mijn voorkeur gaat normaal uit naar bergop lopen maar nu kan ik dat vlakke stukje wel appreciëren. Ursh is nog steeds mijn gezel en schenkt me een zoutpilletje. Voordien had ik het niet zo gezien maar de zoutstrepen beginnen zich inderdaad op mijn broek te vormen. Goed drinken en eten is de boodschap. Mmh, eten, mmh... Miljaar, mijn maag begint op te spelen. Harde steken in mijn onderbuik, ze komen op, gaan terug weg en komen weer op. Ursh heeft er ook last van maar we moeten nog doorbijten tot km 17 (Mürren) want we gaan ervan uit dat daar wc’s zullen zijn.
Het loopt goed maar vlak voor we in Mürren passeren merk ik dat het bij Ursh niet meer zo goed gaat, hij laat een gaatje vallen. Bij de bevoorrading staan Barry, Yimano, Toon en mijn papa om me aan te moedigen. Weer die camera op mijn neus voor een interview maar ik ben echt nog héél fris. Ik geloof het bijna zelf niet dat ik al 9u20 aan het sporten ben :D. Gelukkig staat er ook een toilet want die heb ik dringend nodig :D. Je zou denken “Oeh, dat doet goed” maar dat is het niet :s :D. We doen die bevoorrading op ons gemak (zoals elke bevoorrading tijdens het lopen :)), drinken en eten nog wat en gaan verder. Hier start deel II van het lopen.
De 8 komende kilometer zijn dubbel zo zwaar als de voorgaande 17, dat weet ik uit verkenning. Na een tijdje stappen beslis ik toch om zonder Ursh verder te gaan want hij valt wat stil. We nemen afscheid en ik zeg dat ik op de top op hem zal wachten. Goed, vanaf nu is het ieder voor zich, de babbels komen niet meer zo vaak voor en je hebt ook minder mensen in de buurt. Godverdomme, die maagkrampen blijven doorgaan. Ik kom wat wandelaars tegen en vraag ze of ze geen zakdoekjes hebben, je weet maar nooit :D. Gelukkig hebben ze een pakje op overschot en enkele meters verder ga ik, tegen het reglement in, een stukje van het parcours af :). In de categorie “kakken met ne view” kan je, denk ik, niet beter zijn als hier :D. Het gevoel was alles behalve aangenaam maar het uitzicht nam de pijn wat weg :D. Traag maar gestaag blijf ik verder gaan en terwijl ik aan het stappen ben komt er niet veel volk me voorbij wat toch aangeeft dat iedereen het hier zwaar heeft. Aan de bevoorradingen doe ik me tegoed aan sportdrank, brood en worst. Sportrepen of gellekes durf ik niet meer met mijn maagklachten. Plots zie ik iemand aan de kant zitten, Ursh. *Hop, ik heb het ook moeilijk, daar is niets erg aan, doorbijten*. Hij verschiet ook maar hij is me waarschijnlijk voorbij gegaan tijdens één van mijn (ondertussen twee) noodzakelijke stops. Meteen krijg ik het teken dat ik verder moet gaan en omdat er net een groep vrijwilligers van de wedstrijd daar is doe ik dat ook. Nu begint de energie toch flink te dalen. Ik krijg bijna niets meer binnen en dat speelt niet in mijn voordeel. Ik blijf doorgaan en op een vlak stuk begin ik terug te lopen, dat moet van mezelf. Het voelt goed maar dan is het weer stappen omdat het te steil wordt. Ik kan de top al zien maar ik weet dat ik er pas ben als ik de trapleuning van naar gebouw in mijn handen hebt :D. Ineens hoor ik: “KOMAAN, JAN, HUPHUP, SUPER!!” :D. Dries is een stukje afgedaald en staat me op te wachten met de camera. Op dit punt is het volledig automatische piloot, elke stap zindert dwars door mijn maag. Het geeft me goede moed dat Dries me moeilijk kan volgen :D. Ik ben aan het sterven maar hij gaat precies echt al dood soms :D. Het is wel super leuk dat hij dat allemaal doet.
Wow, daar sta ik dan, de trapleuning in mijn handen. Even krijg ik een mix van alle gevoelens door me heen, kijk naar boven en zie al die mensen applaudisseren. Pff, dit is echt onbeschrijfelijk. Hetgene waar ik een heel jaar gedroomd heb om te doen ben ik nu aan het verwezenlijken. Ik ga de trap op en loop met een laatste drafje de finish tegemoet :D. YEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEES, IK HEB HET GEHAALD!!!! Ik zet me neer in een stoel en ben volledig voldaan :D. Gelukkiger als dit kan ik niet zijn! Ik heb mijn doel behaald en op een manier die ik nooit had durven dromen. Van start tot km 17 van het lopen heb ik 200% genoten en de laatste 8km nog 90% genoten :). Cameraman Toon neemt meteen een interviewtje af maar ik het dringt niet tot me door wat ik net gedaan heb. 11u58 gesport, 5500hm en terwijl nog GENOTEN! 118e van de +-350 deelnemers en 24e van de 49 in mijn categorie. Ik heb mijn finisher T-shirt binnen maar het smaakt al naar meer :D. *Ik ben aan de finish maar jij moet het laatste blokje nog doen, veel succes!*
Nabeschouwing
Ondertussen zijn we al twee weken verder en is er al flink wat nagedacht en nagepraat over alles. Ik besef nog steeds niet wat ik gepresteerd heb denk ik. Als ik zie hoe mensen in mijn omgeving versteld staan denk ik soms ook dat ik het nooit zal beseffen. Omdat het zo vlot gegaan is pikt het een beetje in de zin van “wat als ik wat harder had gereden?”, “wat als ik minder gepraat had en die energie gebruikt had voor de inspanning?”, “wat als...”. Het antwoord op al die vragen kan twee grote antwoorden hebben, of “dan had ik me volledig opgeblazen en de finish niet gehaald”, of “dan had ik het veel sneller gedaan”. Voor deze editie zal ik het nooit weten maar misschien wel voor een volgende :). Het idee dat ik zowiezo zou stoppen na deze wedstrijd is dus van de baan maar nu is er een bedenktijd. Zoals de meesten onder jullie weten vertrek ik komende zondag op Erasmus waar trainen misschien wat ingewikkelder is. Daarnaast heb ik na de kerstvakantie stage voor school wat waarschijnlijk ook niet ideaal is. Ik heb afgesproken met Remko dat ik even niet meer met een schema train, dan terug hervat als dat gaat op Erasmus en dat in januari de beslissing valt. Dan heb ik een beter zicht op de rest van het jaar. Eén ding is zeker, als het van mijn mentale instelling afhangt zijn ze daar in Zwitserland nog niet van mij af!
Woord van dank
Ik vond het super leuk dat Toon, Dries, Barry, Yimano en mijn papa mee waren naar Zwitserland, echt merci, het was leuk dat jullie erbij waren!! Remko kon er jammer genoeg niet bij zijn maar uiteindelijk had hij op dat moment zijn grootse verdienste al geleverd door me een heel jaar tot in de puntjes te begeleiden. Een heel belangrijk onderdeel van mijn voorbereiding was mijn stage in juli in Frankrijk. Yvonne en Valentijn, ik kan het niet genoeg herhalen hoe dankbaar ik jullie ben voor de goede zorgen die ik bij jullie op camping Croque Loisirs ontving. Als ik kan kom ik volgend jaar zeker terug, getraind of ongetraind valt nog af te wachten :). Daarnaast wil ik iedereen bedanken die het afgelopen jaar mijn “reis” gevolgd heeft of er actief deel van uitmaakte. Het was een zeer boeiden, intensief, plezant, verrassend,... jaar wat ik nooit meer zal vergeten. De looptrainingen met een koplamp in de winter, team edition in Nisramont, trainingsstage met de club, trainingsstage in Frankrijk,... geweldige ervaringen! *SUPER, ik vind het echt leuk dat je jezelf hierdoor geslagen hebt!*