Zoals beloofd, het laatste deel van het verslag van mijn stage :).
Dag 12: MTB
De zon brandt me weer uit mijn tent dus tijd om op te staan. Ik kruip recht maar WOW, je hebt spierpijn en dan heb je spierPIJN! Het naar beneden lopen van gisteren was super leuk maar dus duidelijk niet zo’n goed plan :D. Ik kruip verder recht en ga naar mijn ontbijtplekje, zelfs het licht oplopend stukje doet pijn aan mijn bovenbenen. Na het ontbijt legt Valentijn mij een route uit want vandaag staat er 4u MTB op het programma. Ik vertrek in de hoop dat ik de spierpijn uit mijn benen kan trappen, gelukkig is het eerste stuk afdalen. Een stuk langs de rivier, over een camping en... How, ik zit mis, terugdraaien en zoeken naar een pad. Ik neem een scherpe bocht en mijn voorwiel doet gek, platte band :(. Plakken en weer verder. Ik zit terug op het juiste pad en het wordt steeds mooier en mooier. Mijn benen blijven pijnlijk bij het op de trappers lopen maar zittend klimmen gaat. Na nog wat fout rijden en moeten terugkeren sta ik na ongeveer 3u fietsen op het hoogste punt van mijn trip, 2034m. Nu een lekker stukje afdalen maar hopla, weer lek :(. Nu achteraan maar het is een minuscuul gaatje want hij loopt heel traag leeg. Aangezien ik geen zin heb om weer te plakken pomp ik hem gewoon om de 20min wat bij. Vanaf nu is het enkel nog afdalen tot aan de camping. Het daalt leuk af en het gaat hard. Plots duikt er een bochtje van 180° op maar ik kan niet meer stoppen. Ohoow, probleem. Voor ik het goed en wel besef sta ik achter mijn fiets, zadelpen in mijn hand en fiets bengelend over een afgrond. Dat manoeuvre heb ik enkele jaren geleden geleerd op een cursus maar nooit gedacht dat het ooit echt van pas zou komen :). Even bekomen en dan terug verder. Ik kom uit op een downhill parcours, na mijn ervaring van daarnet beslis ik om toch maar gewoon op het gemak de weg te volgen en zo kom ik terug uit op de camping. Algemeen ben ik tevreden van mijn ritje van vandaag. Een leuke omgeving en flink wat bergop kunnen fietsen. Alleen het frequent verkeerd fietsen maakte het toch een mindere dag. Tijd om me af te kappen en te rusten.
Dag 13: Meertje Embrun
Vandaag moet ik rustig/vlak fietsen, meteen erna 30min lopen en om het af te ronden 40min zwemmen. Mijn eerste plan is om terug naar het stukje Italië te gaan zoals vorige week maar Thijs en Annemieke doen me een ander voorstel. Thijs wil naar het meertje in Embrun fietsen om daar de namiddag door te brengen samen met Annemieke die met de auto gaat. Klinkt als een goed plan en dan moet ik toch niet alleen fietsen vandaag. We vertrekken naar Embrun en het gaat wel lekker, alleen die benen van het naar beneden lopen zijn nog steeds niet in orde. Op de lange weg waar ik tijdens het laatste rondje Col de L’Izoard niet kon overnemen van Thijs lukt me dat nu wel en we gaan tegen een aardig tempo vooruit. Na 50km en 29,6km/h gemiddeld komen we aan bij het meertje, even mijn loopschoenen uit de auto halen en ik ben klaar om te gaan lopen. AAAAAAUUUUUW, ik dacht dat wandelen pijn deed maar bij elke stap die ik loop krijg ik een pijn door de buitenkant van mijn bovenbenen die ik nog nooit gevoeld heb. Gelukkig gaat het als maar beter en verlicht de pijn een beetje. Echt weg gaat het niet maar het is leefbaar. Een kwartiertje heenlopen en een kwartiertje terug. Zo, nu kan ik even bij Thijs en Annemieke gaan liggen en lekker niks doen. Zonnen is niet aan mij besteed maar ik kan het wel even verdragen. Na een tijdje heb ik er toch genoeg van en hijs ik mezelf in mijn wetsuit. 40min zwemmen: 10min opwarmen, 4x (2min hard-3min los) en 10min los. Het meertje zwemt lekker, heel helder water. Het enige akelige is dat er regelmatig wier stond dat tot aan het wateroppervlak kwam. Zwemmen in open water vind ik heerlijk maar ik moet niet te veel kunnen zien en als ik zo’n wieren tegenkom vind ik dat toch niet zo geweldig :). Vwala, de training zit erop voor vandaag en ik leg me weer op mijn handdoek. Na 20min heb ik dat ook weer gehad en begin ik toch maar eens te schrijven aan mijn blog. Op die manier probeer ik mijn achterstand goed te maken. Met mijn woest-gebleekte torso (zoals Thijs het zo mooi omschrijft) zet ik me tegen een lantaarnpaal en vloeit het zo uit mijn vingers. Thijs komt even meelezen over mijn schouder en zegt “Zo, jij kan wel een stukje schrijven”. Ik had het nog al eens gehoord maar het is toch leuk dat er geapprecieerd wordt wat ik doe :D. Het begint te druppelen en we beslissen om terug te gaan naar de camping. Onderweg wordt de regen steeds heviger en draait het om tot een stortregen. We stoppen nog even aan de winkel en dan naar “huis”. Net voor we de camping oprijden begint het weer enorm hard te regen. Shit, blijven zitten of even door de regen lopen? Het vermindert even dus we beslissen om toch maar naar de tent te lopen. Thijs en Annemieke nodigen me uit om bij hun pannenkoeken te eten. Leuk maar dan moet ik Peter nog even op de hoogte brengen dat ik niet kom eten in de gîte. Dju, gsm ligt in de auto en nu is het echt hard aan het regenen, hagel en alles erop en eraan. Als het even wat minder regent loop ik naar de auto en bel ik Peter. Zo, nu kan ik gezellig hier blijven eten. Mmh, wat zijn het lekkere pannenkoeken, met paprika, mais en spekjes, echt lekker. Na het eten mag ik nog even aanschouwen hoe Thijs zijn verband van zijn val ververst. Shit, alleen al zien hoeveel pijn hij heeft maakt me niet goed. Goed, slaaptijd want morgen moet ik weer 3x over de Galibier.
Dag 14: Die ene rit te veel?
Ik sta op maar mijn benen zijn nog steeds geen 100%. Aangezien ik de achterstand op mijn blog niet te ver wil laten gaan wil ik voor ik vertrek nog een deel online zetten. Het duurt lang met de foto’s en het internet doet wat lastig. Shit, het is al veel te laat. Blog online en vertrekken. We zijn nog maar net weg of ik krijg telefoon van Thijs. Die is even vroeger vertrokken en is zijn gps vergeten. Hopla, terug, gps ophalen en weer op weg. Onderweg naar de Galibier naai ik me nog wat op over mijn veel te strakke tijdsplanning, want ik moet vandaag inpakken en ik zie het niet goed komen. Tegen 12u staan we aan de Galibier klaar om te vertrekken. We vertrekken maar ik voel meteen dat het voor geen meter loopt. Maarten, die vandaag mee is, gaat pakken sneller vooruit. Niet dat ik hem anders wel zou kunnen volgen maar dit trekt op niks. Ik moet echt harken om vooruit te gaan en bedenk me redelijk snel dat het vandaag die ene dag te veel is. Hoe dichter ik bij de top kom, hoe kouder en grijzer het wordt. Ik rij nog verder tot aan de top maar daar laat ik Maarten weten dat ik niet meer verder ga en gewoon terug naar de auto rij. Jammer dat dit mijn laatste rit moet zijn maar het is zo.
Ik rij terug naar de gîte, pik mijn spullen op en naar de camping. Snel ruim ik mijn tent op en laad ik de auto in. Het is gek om te beseffen dat het op zijn einde loopt. De plaats, de mensen, de omgeving,... alles waar ik me de afgelopen twee weken meer dan thuis voelde moet ik vanavond achter mij laten. Om Valentijn en Yvonne te bedanken voor het geweldige verblijf heb ik nog een kleine verrassing. Ze vinden het heel leuk en het is duidelijk dat zij het even onaangenaam vinden als ik om afscheid te nemen. Ik ga ze enorm missen en zal moeten blijven sporten om volgend jaar terug te kunnen komen :).
Van Thijs, Annemieke, Bart en Barbara moet ik nog geen afscheid nemen want zij komen vanavond mee eten in de gîte. Na een gezellige maaltijd neem ik afscheid van mijn nieuwe beste vriend en de andere die ik zeker niet meteen zal vergeten. Tijd om te gaan slapen want morgen om 5u gaat de wekker om op tijd te vertrekken. Ik lig in bed, ik slaap in de gîte zodat ik morgen meteen kan vertrekken en niet meer moet inpakken. Het is echt een heel onaangenaam gevoel, ik wil helemaal niet weg.
Conclusie
Ik heb hier een meer dan geweldige tijd gehad en dat heb ik te danken aan de omgeving maar nog meer aan de mensen in die omgeving. Nog nooit heb ik me zo thuis gevoeld als hier. Ik heb nog regelmatig overwogen om langer te blijven maar er komt een einde aan alles. Ik zeer tevreden en kan met overtuigen stellen dat ik al het mogelijke gedaan heb om me voor te bereiden op de Inferno. Als het op die manier niet lukt, zal het me nooit lukken. Op dit moment zit het echt allemaal mee: fysiek én mentaal sta ik sterker dan ik ooit had durven dromen. Nog even en dan ga ik de grootste uitdaging tegemoet.
IK BEN ER KLAAR VOOR!
IK BEN ER KLAAR VOOR!