Ondertussen zijn we hier al een weekje maar vandaag is het zover. 2u30 en de wekker gaat. In tegenstelling tot vorige nacht heb ik eigenlijk nog goed geslapen. Nu moet het even vooruit gaan want ik moet ontbeten hebben voor 3u. Aankleden en snel m’n ontbijt bij elkaar nemen, spaghetti met ketchup en boterhammen met veel honing en confituur :). Iets na 3u ben ik klaar met eten en kunnen de laatste voorbereidingen beginnen. Alles ligt klaar en het is alleen nog drinkbussen vullen. Bij m’n eerste gellekes-drinkbus maak ik een “foutje” in de volgorde: gellekes erin, zoutoplossing erbij en vervolgens aanlengen met water geeft zoutoplossings-brokken :). Dju, gelukkig heb ik net nog 5 gellekes reserve dus maak ik hem opnieuw. Beetje water, zoutoplossing erin oplossen, gellekes erbij en verder aanlengen met water is een betere volgorde ;). Zo, alles is klaar en terwijl het grootste deel van mijn supporters (mama, papa, Toon, Barry en de ouders van Vera) nog slaapt vertrek ik met mijn allerliefste hoofdsupporter, Vera, naar de start.
We zijn goed op tijd en kunnen dus ook nog makkelijk parkeren. Gisteren ben ik mijn fiets al komen afzetten dus vandaag is het nog even een bandencheck, al m’n spullen in een logische volgorde zetten en me in m’n wetsuit hijsen :). Ik loop niet rond als een kip zonder kop maar de spanning stijgt toch. In tegenstelling tot wat ik me eerst bedacht had, ga ik niet inzwemmen maar blijf ik wat bij Vera. Plots staan de mijn andere supporters er ook. Mijn moeder duwt meteen haar fototoestel onder m’n neus en dat valt me wat verkeerd. Ik reageer scherp wat toch aangeeft dat ik al ver in een eigen wereld zat waar ik abrupt uitgehaald wordt. Mama, ik weet dat je het alleen maar goed bedoelt en m’n reactie was misschien ook meer te verklaren door de zone waarin ik me bevond dan iets anders ;). De “rust” keerde terug.
We zijn goed op tijd en kunnen dus ook nog makkelijk parkeren. Gisteren ben ik mijn fiets al komen afzetten dus vandaag is het nog even een bandencheck, al m’n spullen in een logische volgorde zetten en me in m’n wetsuit hijsen :). Ik loop niet rond als een kip zonder kop maar de spanning stijgt toch. In tegenstelling tot wat ik me eerst bedacht had, ga ik niet inzwemmen maar blijf ik wat bij Vera. Plots staan de mijn andere supporters er ook. Mijn moeder duwt meteen haar fototoestel onder m’n neus en dat valt me wat verkeerd. Ik reageer scherp wat toch aangeeft dat ik al ver in een eigen wereld zat waar ik abrupt uitgehaald wordt. Mama, ik weet dat je het alleen maar goed bedoelt en m’n reactie was misschien ook meer te verklaren door de zone waarin ik me bevond dan iets anders ;). De “rust” keerde terug.
5min voor de start, de zenuwen gieren door m’n lijf en ik neem nog een gelleke voor de start. Wat water er bovenop en de rest van m’n water schenk ik weg. Het hek gaat open en we mogen ons naar de start begeven. Het gras is echt IJSKOUD aan m’n voeten. Adem in - adem uit, de zenuwen gaan tekeer en wederom moet ik pissen :). Mmh, begin deze week zag ik op 3athlon.be de afbeelding hiernaast. Spontaan moest ik eraan denken, screw this, ik warm het koude gras wel wat op :D. Het komt steeds dichterbij, iedereen is gespannen en de speaker weet in combinatie met muziek de spanning ten top te jagen. “Moedig ze nog maar eens aan, ze hebben hard gewerkt om hier te staan en dat is lang niet makkelijk geweest. Ze hebben allen hun moeilijke momenten moeten doorploeteren”. Klopt volledig, maar ik ben door die hindernissen geraakt en ben er klaar voor!
Het startschot wordt gegeven en vooraan sprinten ze het water in. Ik wandel rustig mee en beslis pas in het water te duiken als het voldoende rustig is. Ondanks dat ik veel gezwommen heb ben ik een beetje onrustig over het zwemmen in het donker en een zwemstart met 1200 tegelijk :). Hup, we zijn weg. Op de briefing gisteren werd goed onderstreept dat je de boei steeds links moest houden. Bij het naderen van de eerste boei begint iedereen kris-kras door elkaar te zwemmen, wat is dat? Ik zwem even schoolslag en zie het, vermoedelijke, probleem. De eerste boei zijn er twee waar je tussendoor moet maar dat ziet (begrijpelijk) niet iedereen :D. De ene helft wil dus naar de linkse boei en de andere naar de rechtse. Ik neem nog even goed adem en begin aan de veldslag. Het wordt woelig maar ik haal zowaar hier en daar een beenslag boven en krijg daardoor wat extra ruimte :). Dat hebben we achter de rug. In tegenstelling tot wat gezegd werd krijg ik de indruk dat het al “licht” wordt, wat het zicht bevordert. In principe kan ik redelijk comfortabel zwemmen en de wieren die
op een halve meter/meter onder ons hangen kunnen me niet verstoren. Ik zwem echt relax en dat is leuk! Af en toe geniet ik van de mooie bergtoppen rond het meer maar het is vooral focus om de juiste hoofdpositie telkens terug te nemen nadat ik adem. Zwem, zwem, zwem,… Boven de zwemmers hangt een waas van mist en opspattend water wat echt mooi is. Geen idee hoe ik aan het zwemmen ben maar het voelt goed ondanks dat ik geen (zelfs niet tussen die 1200) paar voeten vind om in te blijven zwemmen. De twee rondes zwemmen zit erop en ik zwem richting wisselzone. Ik prent me nog even kort in hoe m’n wissel moet gaan en ben er klaar voor. Bij het uit het water komen zie ik niet ver voor me iemand ineen stuiken, vermoedelijk krampen. Daardoor moet ik van de mat af en mis ik (blijkbaar) het eerste fotopunt van de organisatie :D.
Na 1u10 kom ik als 404e uit het water. Hophop, die wisselzone in en snel wisselen is het idee. Aan m’n fiets aangekomen, wetsuit gaat sneller uit dan gedacht en plots hoor ik “JEEEEEAAAAAANNNNNKKKKKEEEEEE!!!!!”. Ik kijk op en zie Clara actief zwaaien :). Qua support ontbreekt het niet want gisteren zijn mijn zus, haar man (Eier) en hun kinderen (Lotte, Annabelle en Rik) ook afgezakt naar Embrun. Terug de focus in want dit is niet het moment om afgeleid te worden :). Gps tracker en fietscomputer aanzetten, helm, fietsshirt, schoenen, drinkbussen in de houders en GOOOOOO. Vlotte wissel en na een stukje lopen mogen we onze fiets bestijgen :).
We zijn vertrokken, een klein lusje en we beginnen aan de eerste klim. Ik word regelmatig ingehaald maar weet dat ik me daar niets van moet aantrekken. Eigen race en eigen tempo rijden is wat ik doe. Na 7min neem ik zoals gepland mijn eerste gelleke. Je merkt meteen op dat de deelnemers veel meer gesloten zijn dan op bv de Inferno. Ik vermoed dat iedereen een beetje met een ei in z’n broek rijdt of ze het wel gaan halen. Want hier en daar wissel ik een blik uit met een andere deelnemer, een lachje en weer focus op jezelf. De babbel-Inferno had iets maar dit heeft zeker ook iets. Het is absoluut nog niet warm en daardoor beslis ik de eerste bevoorrading over te slaan. Het gaat vlot en al snel lig ik 20min voor op m’n berekend schema. Dat geeft vertrouwen aangezien ik boven op de Col de l’Izoard “slechts” 40min speling heb om in wedstrijd te blijven, in m’n berekend schema. Na een klein half uurtje is het zo ver, ik moet pissen :). Of ik stop elke keer en verlies 1-2min/keer of ik pis gewoon op m’n fiets… Een kort intern overleg en ik beslis dat ik niet met tijd moet gooien en laat het lopen :). De eerste keer is wat wennen maar bij de volgende ontelbare keren gaat het alsof ik nooit anders deed :D.
Bevoorradingspost 2 komt eraan en ik maak me klaar om de eerste keer iets aan te nemen. Bevoorradingspost 2, bevoorradingspost 2,...? Wat is me dat? De bevoorrading is nergens te bespeuren maar niet erg want ik heb nog water om verder te kunnen. Wel heel gek en ik hoop dat ik op de andere bevoorradingszones wel kan rekenen. Vanaf hier zorg ik dat ik steeds “te veel” water mee heb, als zoiets zich verder in de race voordoet kan dat een nefast effect hebben. We dalen af om zo terug te keren richting Embrun. Bevoorrading 3, aah, die is er wel :). Ik neem een drinkbus aan, half gevuld… Miljaar, amateurs! Ik drink ze leeg, gooi ze weer weg en neem een nieuwe aan. Je raadt het, weer half gevuld. Achja, dit keer laat ik het zo want ik kom makkelijk tot aan de volgende, als die er staat… Ik nader het rond punt van Embrun. Vermoedelijk zal daar veel volk staan aangezien dat niet al te ver is van de start, waarschijnlijk ook mijn supporterscaravaan :). KIIIIIICCCCKKKKKEEEEEUUUUUN!!! Ik weet meteen hoe de renners in de Tour de France zich voelen. Hier en daar hoor ik flarden “komaan jan”, “goed bezig”, Wout duikt al joelend op,… :). Dat geeft energie maar ik moet me ook concentreren op de massa volk die op de weg staan en een klein paadje vrij laten. Dat is van korte duur want na een stukje keert de rust weer. Leuk, maar nu weer naar de wedstrijd :). Hopla, bevoorrading 4. Twee volle drinkbussen met koel water, wat kan ne mens nog meer vragen :). Vanaf hier gaat het veel beter met de bevoorradingen en krijg ik steeds te pakken wat ik hebben wil.
Met 82km en 3u20 op de fiets is het tijd om de Izoard te lijf te gaan :). Onderweg even stoppen om me in te smeren en ik kan weer verder. Het gaat vlot maar soms pikt het wel. Diegene die de Izoard al gereden hebben zullen het k*tstuk voor de haarspeldbochten wel kennen. Ik geraak er redelijk vlot door maar zoals al de hele rit moet ik weeral pissen. Mja, bergop op de fiets pissen, zal dat wel lukken? Haha, ik ben echt een volleerd fietspisser geworden dus eigenlijk geen uitdaging :). Ik rij vlotjes door en plots hoor ik achter me: “Allez les Belges!”. Een fietsster haalt me in en we hebben een korten babbel. Conclusie van het verhaal “nous sommes foux qu’on paye pour cette enfer” :D. Ik start een voor-achter “relatie” met haar en bij elke passage van mij of haar hoor je
“Allez les foux!” :D. Er groeit dus wel een beetje sfeer tussen de deelnemers ;). Na 98km en 4u48 fietsen sta ik boven op de Col de l’Izoard (2340m). Iets meer dan 20min voor op mijn schema en dus een uur voor de maximale tijd om in wedstrijd te blijven, mooi. Ik neem een nieuwe (volle!) drinkbus, even pissen (niet op de fiets, broek droog houden net voor de ijskoude afdaling lijkt me een goede beslissing :)), regenjasje aan en de afdaling in. Als een echte afdaler heb ik me nooit gezien maar hier draait het anders uit. In de eerste bochten houd ik het rustig, aangezien ik hier op verkenning bijna het decors indook, maar dan gaat het gas open. Mensen via de binnenbocht inhalen, op rechte stukken voorbij gaan zonder echt veel te trappen,... Vreemd als ik zie dat ik toch wat kilo’s scheel met de anderen. Maar goed, het gaat vooruit en ik voel me goed op de fiets. Na een half uurtje afdalen kom ik aan in Briançon. Aangezien de supporterscaravaan niet op de Izoard stond staan ze vermoedelijk hier, maar waar, spanneeeeuuuund :D. Aha, daar staan ze! De lichtblauwe pull van m’n papa verraadt hun positie en ik word fel aangemoedigd. Vuist de lucht in om toch even te laten weten dat het echt nog goed gaat ;). Een stukje licht naar beneden en ik kan me even op m’n stuur leggen om de handen wat rust te geven na die afdaling. Njiiiiiieeeeeeaaaaawww, daar komt den Eier mij voorbij :). Leuk dat hij zich ook even tussen de troepen gooit. Hij rijdt een stukje naast me en we hebben een korte babbel “Alles nog ok?”, “Fijn parcoureke!”, “Het ziet er echt nog vlot uit”, “Sterk bezig”,... Leuk om te horen en dat doet toch goed. Hij fietst zijn eigen tempo en op sommige plaatsen wacht hij me op. We rijden de Thijsklim op.
“Allez les foux!” Ik ben hier al héél vaak geweest, daardoor ken ik het volledige parcours. Op de afdaling van deze klim viel een vriend van me, Thijs Ros, vandaar de naam ;). Klimmetje op,
*champion* , afdalen en op naar de Puy bocht, daar zal wel veel volk staan van de camping! Bevoorrading en daar komt de bocht en… niks…? Blijkbaar stond Ilonka net voor de bevoorrading (niet gezien) en Wout zat in de bocht (ook niet gezien). Mijn supersonische snelheid heeft dus ook zijn nadelen maar ENORM bedankt voor de steun ;). Even later is het zover, DE MUUR!!! Brr, ‘k krijg een rilling over m’n rug als ik het zeg. 1,3km en gemiddeld 12% :o *champion*. Ik vat de muur aan en rij op m’n gemak naar boven. “Allez les foux!” Op het moment dat ik even puf rijdt er een Fransman naast me en die start een babbel. We babbelen ons naar boven en dat gaat reuze goed. Zelfs dat ik bijna de wegbeschilderingen van Ilonka mis, maar in een ooghoek trekt de fluogele “Cox :)” toch m’n aandacht *champion*. Hoe cool is dat allemaal. Iedereen leeft zo met me mee en ik ben echt puur aan het genieten!!! We zijn boven, de Fransman wenst me veel succes en laat me rijden. Jullie hebben ondertussen al een paar keer -> *champion* <- gelezen en ik heb het ook al enkele malen gehoord tijdens de race. In het begin had ik niet door dat het op mij was, maar ondertussen is er al een tijdje iemand die steeds *champion* zegt als ik passeer :D. Ik vind het best grappig en volg zijn voorbeeld. Net zoals met “Allez les foux!” heb ik ook een voor-achter “relatie” met *champion* :D. Telkens tovert het een klein lachje op onze gezichten :). Vlak voor de afdaling van de muur zet ik me pal voor enkele auto’s die me willen inhalen. Auto’s zijn sneller maar in de afdaling delven ze toch het onderspit :). Ik gooi me naar beneden in Airwolf-style en het gaat vooruit :). Op een punt zetten de twee jury-moto’s voor me hun pinker aan en doen teken dat ik voor mag. Als er iets kicken is, is het dat wel, het voelt alsof ik op kop rij :D. Nu wat op-neer en dan mag ik weer aan de verbindingsstrook beginnen. Maar oei, wat is dat? Krampen? Nee, laat het ni waar zijn… Ik drink nog meer dan voordien en gelukkig trekken de krampen weg, mooi!
In de klim van de verbindingsstrook blijf ‘k even naast meneer *champion* hangen en doen we een babbeltje. Hij doet al voor de vierde keer mee maar dit jaar was het voor hem “voor het plezier” :D. Seg, ik train hier kei hard (Aléja, toch één jaar :D) voor en diene rijdt hier naast mij “voor het plezier”. Achja, hij was ooit 10e geweest dus dan kan ik dat wel wat plaatsen :). We hebben een leuke babbel maar hij rijdt net dat tikkeltje te rap dus ik laat hem rijden. “Allez les foux!”. Zo, we zijn weer in Embrun en daar worden we nog een overbodig lusje (IronMan is 180km en met dit lusje komen wij op 188km) opgestuurd. Toen ik ongeveer hetzelfde las in een verslag van een andere atleet van vorig jaar dacht ik “Ja, dan moet je IronMan doen en niet de EmbrunMan”. Na mijn verkenning in juli weet ik echter beter. Het is echt overbodig! Zo’n slecht asfalt heb je de hele weg niet gezien, putten, grind,… En dat ook in de afdaling. Achja, we nemen het er gewoon bij en voor ik het weet is het alweer achter de rug. Nog een bodder-bibber afdaling en ik kan het zowaar zeggen: “De fietskilometers zijn achter de kiezen!” :).
In de klim van de verbindingsstrook blijf ‘k even naast meneer *champion* hangen en doen we een babbeltje. Hij doet al voor de vierde keer mee maar dit jaar was het voor hem “voor het plezier” :D. Seg, ik train hier kei hard (Aléja, toch één jaar :D) voor en diene rijdt hier naast mij “voor het plezier”. Achja, hij was ooit 10e geweest dus dan kan ik dat wel wat plaatsen :). We hebben een leuke babbel maar hij rijdt net dat tikkeltje te rap dus ik laat hem rijden. “Allez les foux!”. Zo, we zijn weer in Embrun en daar worden we nog een overbodig lusje (IronMan is 180km en met dit lusje komen wij op 188km) opgestuurd. Toen ik ongeveer hetzelfde las in een verslag van een andere atleet van vorig jaar dacht ik “Ja, dan moet je IronMan doen en niet de EmbrunMan”. Na mijn verkenning in juli weet ik echter beter. Het is echt overbodig! Zo’n slecht asfalt heb je de hele weg niet gezien, putten, grind,… En dat ook in de afdaling. Achja, we nemen het er gewoon bij en voor ik het weet is het alweer achter de rug. Nog een bodder-bibber afdaling en ik kan het zowaar zeggen: “De fietskilometers zijn achter de kiezen!” :).
Bij de laatste bevoorrading gooide ik mijn drinkbussen, die achter mijn zadel zaten, af om daar zeker niet gehinderd te worden bij het afstappen. Ik bereid me voor op een snelle wissel: hopla, been vlot over m’n zadel, spring van m’n fiets en… wandelen :D. Haha, ik denk meteen: “Rustig wisselen kan ook” :D. Ik wandel naar mijn plaats en hang m’n fiets weer op. Ik word afgeleid door twee dames die mijn richting uitkomen en denk dat ik misschien iets fout gedaan heb. Ze staan bij mij en houden twee tubes voor m’n gezicht: “Massage en/of zonnecrème?” klinkt het :). Zo, dat lijkt me goed! Aangezien ik me bewust ben dat ik niet te veel tijd moet verspillen aan “onnodige” zaken (ik zal zelf wel genoeg tijd verspillen) opteer ik voor de zonnecrème zonder echte massage. Nog even naar de wc en nu gaat het waarschijnlijk écht beginnen.
Na 3km staan Vera en Wout me hard aan te moedigen. Ik ga er vanuit dat het er nog goed uitziet want zo voelt het nog een beetje :). Na 3-4km slaat het noodlot toe, krampen… Net zoals bij de Inferno steken ze de kop op in hevige vlagen en weg zijn ze nooit helemaal. Het belemmert m’n loopritme maar niets aan te doen. Bij de passage bij m’n supporters hoor ik den Eier zeggen: “Toch ferm wat hij doet”, “Ik vind het echt knap”,… Visueel ben ik afgesloten maar auditief eens zo scherp merk ik :). Plots hoor ik een Nederlander achter me vlot tetteren, kijk om en zie Vincent aankomen. Die heeft een goed tempo, denk ik in mezelf en loop rustig veder. Even later haalt hij me in met de woorden: “Dat ziet er heel soepel uit, lijkt me een tempo dat je nog uren kan volhouden, jou zie ik straks dus weer”. Hij loopt verder en ik denk in mezelf: “Ziet er nu misschien soepel uit maar mijn buik doet niet enorm mee, of ik jou nog zie valt af te wachten...”. Maar goed, ik “loop” door en begin stilaan te hopen op de eerste wc.
Tijdens de briefing gisteren hadden ze snel een afbeelding laten zien van waar de wc’s zouden staan maar dat had ik niet in detail kunnen bekijken. Ach, het waren er verschillenden dus echt lang kon dat niet duren, toch? Ik “loop” door maar steeds geen wc te bespeuren. Aangezien m’n maag het niet meer optimaal doet beslis ik om geen gellekes meer te gebruiken en bij elke bevoorrading wat verschillende zaken te eten. In een toevallig (helder kan je dat nimeer noemen) moment tijdens de wissel had ik bedacht dat het misschien handig was om een drinkbus mee te nemen voor tijdens het lopen. Geen geknoei, verslikken,... en ik kan water meenemen tussen de bevoorradingen zodat ik steeds kan drinken. Dus aan elke bevoorrading neem ik ook twee bekertjes water en giet die in m’n drinkbus, prima! Maar waar blijft die wc, ik ben ondertussen al meer dan 8km aan het “lopen” en nog steeds geen gezien. Kurt Wittemans, die ik ken van mijn triatlonclub, loopt me voorbij en ik vraag hem of hij de eerste wc weet zijn (aangezien hij al in zijn 2e toer zit). Hij kijkt me vragend aan: “Wc?!”. Lap, daar komt het amateurisme weer boven. Ze zijn er dus in geslaagd, in tegenstelling tot wat er gezegd werd op de briefing, om op 21km lopen geen enkele wc te voorzien… Gelukkig was ik voorgaande week bij wat campings langs geweest, die aan het loopparcours liggen, om hun sanitair te verkennen en te vragen of ik dat mocht gebruiken in geval van nood. Na 11km zwoegen was de eerste wc daar. Pfoe, dat lucht op maar we zijn nog niet aan de nieuw patatjes.
Nu zit ik op het golvend bergop deel. Ik kijk op, zie het bergop gaan en, zoals zovelen, begin ik met wandelen, iets verder weer lopen, weer wandelen,… Ik neem uitgebreid de tijd aan de bevoorradingen, ook omdat het absoluut niet meer goed gaat. Na weer even lopen kom ik terug aan mijn supportsercaravaan. Het moet zijn dat ze me luid hebben aangemoedigd maar er komt niet veel meer binnen. Het was “lopen”- “lopen”- “lopen”- “lopen”-… niets meer en niets minder. Ik loop op de dijk langs het meer en *champion*. Haha, het schrikt me even op en brengt toch wat vreugde in m’n hoofd :). M’n reactie is te traag dus hij is al voorbij. Even later een “Allez les foux!”, leuk, maar wederom een te trage reactie. Ik ben zo gefocust op de 2m voor me, dat heel veel me ontgaat. Even later zie ik Vincent weer, ziet er nog soepel uit maar ook hij zit in zijn coconnetje, waardoor zijn reactie ook met vertraging komt :). Ik hobbel verder en kijk al uit naar de passage aan de finish, meer bepaald, de wc… :). Jongens, jongens, na 31 jaar slagen ze er nog in om zo amateuristisch te blijven op sommige vlakken. Zelfs bij de passage aan de wisselzone moet je van het loopparcours af, het fietsenpark binnen om naar de wc te kunnen. Maar goed, zo gezegd, zo gedaan en de man aan de bevoorrading maant ons aan niet te lang te blijven hangen. Ik volg zijn raad op en zet het weer op een “lopen”.
Nu zit ik op het golvend bergop deel. Ik kijk op, zie het bergop gaan en, zoals zovelen, begin ik met wandelen, iets verder weer lopen, weer wandelen,… Ik neem uitgebreid de tijd aan de bevoorradingen, ook omdat het absoluut niet meer goed gaat. Na weer even lopen kom ik terug aan mijn supportsercaravaan. Het moet zijn dat ze me luid hebben aangemoedigd maar er komt niet veel meer binnen. Het was “lopen”- “lopen”- “lopen”- “lopen”-… niets meer en niets minder. Ik loop op de dijk langs het meer en *champion*. Haha, het schrikt me even op en brengt toch wat vreugde in m’n hoofd :). M’n reactie is te traag dus hij is al voorbij. Even later een “Allez les foux!”, leuk, maar wederom een te trage reactie. Ik ben zo gefocust op de 2m voor me, dat heel veel me ontgaat. Even later zie ik Vincent weer, ziet er nog soepel uit maar ook hij zit in zijn coconnetje, waardoor zijn reactie ook met vertraging komt :). Ik hobbel verder en kijk al uit naar de passage aan de finish, meer bepaald, de wc… :). Jongens, jongens, na 31 jaar slagen ze er nog in om zo amateuristisch te blijven op sommige vlakken. Zelfs bij de passage aan de wisselzone moet je van het loopparcours af, het fietsenpark binnen om naar de wc te kunnen. Maar goed, zo gezegd, zo gedaan en de man aan de bevoorrading maant ons aan niet te lang te blijven hangen. Ik volg zijn raad op en zet het weer op een “lopen”.
Amai, nooit, ik herhaal nooit, komt het in me op om te stoppen maar dit is een echte lijdensweg. Bij de passage onder de brug, dus langs mijn supporterscaravaan, word ik luid aangemoedigd en lopen Clara en Toon een stukje mee. Toon roept luidkeels: “C’est mon frère!!!”. Door de vermoeidheid ben ik wat schuw aan het lawaai (dat auditieve waar ik het over had :)) maar diep vanbinnen apprecieer ik het wel :). Clara stelt voor of den Eier mee moet fietsen maar dat aanbod sla ik af… Toon en Clara laten me weer in mezelf keren en ik ga verder. Even verder rijdt den Eier naast me :). Ondanks dat ik het had afgewezen zal het uitwijzen dat zijn beslissing een goede was :). Ik loop richting de klim in het parcours en probeer zo lang mogelijk door te lopen tot het stokt. Vanaf daar zet ik het op wandelen tot ik boven ben. Ik loop door het dorp en iets verder, bij de afdaling, steken de krampen weer fel op. Godverdomse organisatie die geen wc’s zet! Pff, ook niet echt een plekje om de kant in te duiken. De volgende keer dat de steken opkomen echter wel. Ik spring de kant in, broek af en… Mmh, dat was ne goeie, een nieuwe kleur in m’n kleurenpallet maar ne goeie :D. Ik loop verder en het voelt al iets beter. Aan de bevoorrading doe ik me tegoed een beetje zwart goud, ook gekend als Coca-Cola :D. Nog wat eten en den Eier spoort me aan om snel voort te gaan. Even voordien had hij m’n zus gebeld met de boodschap: “Hij moet nog 11km, loopt gemiddeld 6km/h dus officieel finishen wordt heel krap”. De officiële deadline is 22u30 en op dit moment wordt dat inderdaad héél krap. Maar goed, meer dan doorbijten kan ik niet doen. Versnellen is enkel een optie als m’n lichaam aangeeft dat dat kan anders zou het 500m verder wel eens écht gedaan kunnen zijn. Goed, ik hobbel verder met die gedachte en keer me visueel nu écht in de 2m voor me.
M’n maag begint het iets beter te doen en op km 34 (dus nog iets meer dan 8km te gaan) gebeurt waar ik al zóóóóóóóó lang op wacht: de krampen geven het op :). M’n maag is weer in orde en spontaan begin ik te versnellen. Den Eier meldt me dat ik weer 9-10km/h loop, geweldig!! Het voelt echt goed en de motor slaat weer aan. Het golvend bergop deel is deze keer geen wandel-loop deel maar een LOOP deel. Het blijft goed gaan, focus op de 2m voor me en knallen. Bevoorrading, eten, drinken, “KOMOP JEANKE!! WEER VERDER!!”. Den Eier is streng maar hij heeft groot gelijk, geen tijd meer te verliezen :). Op sommige stukken gaat het flink bergop en, omdat er geen extra kracht meer in m’n benen zit, zwaai ik krachtiger met m’n armen waardoor ik nog steeds tempo kan aanhouden. Den Eier is onder den indruk, maar ik ook!! Misschien gek om dat over jezelf te zeggen maar ik ben ervan onder den indruk hoe ik me in mezelf kan keren en mezelf mentaal zo voort kan duwen :). Onderweg staat er beduidend minder volk langs de weg maar, hier en daar, nog flinke groepen. Ik word hevig aangemoedigd door een groep Nederlanders en, ookal ben ik visueel gesloten, het doet me enorm veel deugt!! Ik loop richting de brug waar de supporterscaravaan staat, het is echt kicken!! De gevaarlijke/onaangeduide putten in het smalle voetpad kunnen daar niets aan veranderen maar het woord “amateurisme” komt weer in me op :). Ik neem de bocht en ben even m’n richting kwijt, misschien is de tijd aangebroken om m’n zonnebril uit te doen :D. Er wordt geschreeuwd, geroepen,… maar nu komt er quasi niets meer binnen. Het enige wat ik nog hoor is Geert: “Je gaat het haleeeeeuuuuunnnn!!!!” :D. Snelle bevoorrading en weer verder.
Op de dijk naast het zwemmeer begint de inhaalrace :D. Ik ben al een hele tijd mensen aan het inhalen maar nu “richt” ik me er ook op om m’n tempo te houden. Iemand in het vizier, focus op 2m, ingehaald, opkijken, in het vizier, focus op 2m,… :D. Dat gaat echt goed, man, wat heb ik hier naar uitgekeken!!! Ik maak de grote bocht rond het meer en dan is het richting finish… In de pikke, pikke, PIKKE donker vlak langs het meer. Jongens, als organisatie zou ik dit niet op mijn verantwoordelijkheid willen hebben!! Langs de ene kant bergwand (=veilig) maar langs de andere kant ligt het meer, zonder afsluiting/verlichting/... Haha, het maakt het plaatje volledig maar daardoor kan ik m’ monsterlijk tempo niet helemaal doortrekken ;). Stukje voetje-voor-voetje en even later kan ik weer lopen. Knalleeeeeuuuuuun!!! Net voor den Eier van het parcours gehaald wordt zegt hij me “Het is 21u54 dus ge gaat het halen, Jeanke!!”. Dat ik het ga halen stond nu al even vast maar 21u54?! Dat is nog 6min om binnen de 16u te finishen… Die 16u is van mij!!!
Opgezweept door de massa volk die me aanmoedigt versnel ik nog en ga voor een goede laatste km!! M’n benen voelen super, maag, had ik daar ooit problemen? Dit gevoel is echt onbeschrijfelijk. Ik loop voorbij het zwembad en door een haag joelende mensen, KIEKEVEEEEEEELLLLL!!! Mijn supporterscaravaan moedigt me luid aan maar ik ga er tegen hoge snelheid voorbij. Ik loop, LOOP,… een massa volk waar ik tussendoor loop. Ze hebben glow-in-the-dark stokjes uitgedeeld en iedereen staat daarmee te zwaaien, de speaker roept vanalles, knallende muziek, MILJAAR, KIEKEVEEEEEEELLLLL!!! En BAM, daar is ze, de finish. Uit het niets duikt ze op, ik ben helemaal van slag (nu weer een beetje :)) en heb geen verhaal meer. Ik ging zoveel zaken doen aan de finish maar er schiet niks van over, blijten! :D Haha, ik vind het best grappig maar ben ervan onder den indruk.
Even uitwandelen en dan op zoek naar Vera!! Ik kijk rond en zie den Eier. Man, wat ben ik hem dankbaar!!! Ik wandel naar hen toe en zie Vera, weer krijg ik het moeilijk (nu ook :)) en is het even traantjes :). Ik heb er veel voor gedaan, maar zij minstens even veel achter de schermen!!! En dat mag iedereen weten!!!!
Warme kleren aan, massagetafel op, spullen pakken en naar huis!!! Aan de auto merk ik op dat m’n helm niet in m’n krat zit en ga nog even terug naar de wisselzone, niks te vinden :( :( :( :(. De organisatie reageert geheel in de lijn der verwachting met: “Hij zal eruit gevallen zijn op weg naar de auto”. Ik vermeld het even maar wil niet dat dit het verslag kleur geeft want het was een super ervaring!!!
Warme kleren aan, massagetafel op, spullen pakken en naar huis!!! Aan de auto merk ik op dat m’n helm niet in m’n krat zit en ga nog even terug naar de wisselzone, niks te vinden :( :( :( :(. De organisatie reageert geheel in de lijn der verwachting met: “Hij zal eruit gevallen zijn op weg naar de auto”. Ik vermeld het even maar wil niet dat dit het verslag kleur geeft want het was een super ervaring!!!
Woord van dank!
Ik wil iedereen enorm bedanken die me, van ver of dichtbij, gesteund en aangemoedigd heeft!! Natuurlijk zijn er enkele die ik speciaal wil bedanken:
Papa, mama, Toon, Clara, Lotte, Annabelle, Rik, Lies en Geert: Bedankt voor die ontelbare keren dat ik bij jullie op bezoek kwam en m’n beentjes gemakkelijk weer onder tafel mocht schuiven :). Het drukke bestaan dat ik had maakte dat de makkelijkste momenten om op visite te komen :). Dankjewel voor het supporteren in Frankrijk!! Het was leuk dat jullie erbij waren en gaf me toch die extra moed om verder te gaan. Dankjewel!
Barry: Iemand die altijd voor me klaar staat! Ook gij bedankt voor de ontelbare maaltijden waar ik mocht aanschuiven, de steun, het supporteren in Frankrijk,... Merci!
Naast alle mensen uit Puy-Saint-Vincent wil ik Wout en Ilonka toch extra in de spotlight zetten. Wout: je energieke manier van aanmoediging is echt grenzeloos en opwekkend, merci!! Ilonka: Je enthousiasme op voorhand en je schilderkunsten en deden zeker deugd :).
Vincent: Jij ook uit Puy maar toch iets meer bijzonder :). Mede dankzij jou ging ik deze hele uitdaging aan omdat ook jij je eraan ging wagen. Heel veel hebben we niet van elkaar gehoord/gezien maar het was toch een lichte stimulans. Tot bij het lopen bleef ik je, dankzij een snellere zwemtijd, voor maar dan was het aan jou. Ik kan gaan zeggen dat ik geveld werd door maagkrampen maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat je me sowieso wel ingehaald had ;). Een hele dikke proficiat!!
Eier: Het was enorm leuk dat je er ook was. De maagkrampen hadden mij in hun macht maar de tweede loopronde liep toch veel vlotter, ook dankzij jouw begeleiding en verwondering over m’n prestatie. Toen het spannender was of ik het wel zou halen bleef je me op een rustige manier aanzetten om verder te gaan. Eens m’n maagkrampen verdwenen deed je respect voor m’n prestatie de kilometers nóg sneller sneuvelen, ondanks het reeds supersonische tempo ;). Het was super om deze beleving met jou te kunnen delen! MERCI!!
Wim, mijn trainer: We hebben heel wat hindernissen doorploeterd maar samen met jou ben ik erin geslaagd om, na slechts één jaar, op tijd klaar te zijn voor deze gigantische uitdaging!! Merci, op naar de volgende ;).
Last but certainly not least: Vera. Zonder jou was ik misschien nooit begonnen aan heel deze uitdaging. Onder lichte invloed van de mensen in Puy-Saint-Vincent kwam het idee in me op maar jij duwde me over de rand. Heel het jaar lang, en zeker de week voor de wedstrijd, stond je helemaal klaar voor mij!! Het was niet altijd gemakkelijk, omdat je zelf ook wilde sporten maar niet kon door blessure, maar toch bleef je me ten volle aanmoedigen en ondersteunen. Voor mij bracht het zoveel rust dat ik me van heel veel zaken niets moest aantrekken omdat jij het voor jouw rekening nam. DANKJEWEEEEEEUUUUUULLLL!!!!! Xxxxx
Zo, jullie hebben het hele verhaal doorploeterd :D. Voor diegene die het zich afvragen, er komt een sport-vervolg ;). More info… when there is info ;).
Papa, mama, Toon, Clara, Lotte, Annabelle, Rik, Lies en Geert: Bedankt voor die ontelbare keren dat ik bij jullie op bezoek kwam en m’n beentjes gemakkelijk weer onder tafel mocht schuiven :). Het drukke bestaan dat ik had maakte dat de makkelijkste momenten om op visite te komen :). Dankjewel voor het supporteren in Frankrijk!! Het was leuk dat jullie erbij waren en gaf me toch die extra moed om verder te gaan. Dankjewel!
Barry: Iemand die altijd voor me klaar staat! Ook gij bedankt voor de ontelbare maaltijden waar ik mocht aanschuiven, de steun, het supporteren in Frankrijk,... Merci!
Naast alle mensen uit Puy-Saint-Vincent wil ik Wout en Ilonka toch extra in de spotlight zetten. Wout: je energieke manier van aanmoediging is echt grenzeloos en opwekkend, merci!! Ilonka: Je enthousiasme op voorhand en je schilderkunsten en deden zeker deugd :).
Vincent: Jij ook uit Puy maar toch iets meer bijzonder :). Mede dankzij jou ging ik deze hele uitdaging aan omdat ook jij je eraan ging wagen. Heel veel hebben we niet van elkaar gehoord/gezien maar het was toch een lichte stimulans. Tot bij het lopen bleef ik je, dankzij een snellere zwemtijd, voor maar dan was het aan jou. Ik kan gaan zeggen dat ik geveld werd door maagkrampen maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat je me sowieso wel ingehaald had ;). Een hele dikke proficiat!!
Eier: Het was enorm leuk dat je er ook was. De maagkrampen hadden mij in hun macht maar de tweede loopronde liep toch veel vlotter, ook dankzij jouw begeleiding en verwondering over m’n prestatie. Toen het spannender was of ik het wel zou halen bleef je me op een rustige manier aanzetten om verder te gaan. Eens m’n maagkrampen verdwenen deed je respect voor m’n prestatie de kilometers nóg sneller sneuvelen, ondanks het reeds supersonische tempo ;). Het was super om deze beleving met jou te kunnen delen! MERCI!!
Wim, mijn trainer: We hebben heel wat hindernissen doorploeterd maar samen met jou ben ik erin geslaagd om, na slechts één jaar, op tijd klaar te zijn voor deze gigantische uitdaging!! Merci, op naar de volgende ;).
Last but certainly not least: Vera. Zonder jou was ik misschien nooit begonnen aan heel deze uitdaging. Onder lichte invloed van de mensen in Puy-Saint-Vincent kwam het idee in me op maar jij duwde me over de rand. Heel het jaar lang, en zeker de week voor de wedstrijd, stond je helemaal klaar voor mij!! Het was niet altijd gemakkelijk, omdat je zelf ook wilde sporten maar niet kon door blessure, maar toch bleef je me ten volle aanmoedigen en ondersteunen. Voor mij bracht het zoveel rust dat ik me van heel veel zaken niets moest aantrekken omdat jij het voor jouw rekening nam. DANKJEWEEEEEEUUUUUULLLL!!!!! Xxxxx
Zo, jullie hebben het hele verhaal doorploeterd :D. Voor diegene die het zich afvragen, er komt een sport-vervolg ;). More info… when there is info ;).