We zijn goed op tijd en kunnen dus ook nog makkelijk parkeren. Gisteren ben ik mijn fiets al komen afzetten dus vandaag is het nog even een bandencheck, al m’n spullen in een logische volgorde zetten en me in m’n wetsuit hijsen :). Ik loop niet rond als een kip zonder kop maar de spanning stijgt toch. In tegenstelling tot wat ik me eerst bedacht had, ga ik niet inzwemmen maar blijf ik wat bij Vera. Plots staan de mijn andere supporters er ook. Mijn moeder duwt meteen haar fototoestel onder m’n neus en dat valt me wat verkeerd. Ik reageer scherp wat toch aangeeft dat ik al ver in een eigen wereld zat waar ik abrupt uitgehaald wordt. Mama, ik weet dat je het alleen maar goed bedoelt en m’n reactie was misschien ook meer te verklaren door de zone waarin ik me bevond dan iets anders ;). De “rust” keerde terug.
In de klim van de verbindingsstrook blijf ‘k even naast meneer *champion* hangen en doen we een babbeltje. Hij doet al voor de vierde keer mee maar dit jaar was het voor hem “voor het plezier” :D. Seg, ik train hier kei hard (Aléja, toch één jaar :D) voor en diene rijdt hier naast mij “voor het plezier”. Achja, hij was ooit 10e geweest dus dan kan ik dat wel wat plaatsen :). We hebben een leuke babbel maar hij rijdt net dat tikkeltje te rap dus ik laat hem rijden. “Allez les foux!”. Zo, we zijn weer in Embrun en daar worden we nog een overbodig lusje (IronMan is 180km en met dit lusje komen wij op 188km) opgestuurd. Toen ik ongeveer hetzelfde las in een verslag van een andere atleet van vorig jaar dacht ik “Ja, dan moet je IronMan doen en niet de EmbrunMan”. Na mijn verkenning in juli weet ik echter beter. Het is echt overbodig! Zo’n slecht asfalt heb je de hele weg niet gezien, putten, grind,… En dat ook in de afdaling. Achja, we nemen het er gewoon bij en voor ik het weet is het alweer achter de rug. Nog een bodder-bibber afdaling en ik kan het zowaar zeggen: “De fietskilometers zijn achter de kiezen!” :).
Nu zit ik op het golvend bergop deel. Ik kijk op, zie het bergop gaan en, zoals zovelen, begin ik met wandelen, iets verder weer lopen, weer wandelen,… Ik neem uitgebreid de tijd aan de bevoorradingen, ook omdat het absoluut niet meer goed gaat. Na weer even lopen kom ik terug aan mijn supportsercaravaan. Het moet zijn dat ze me luid hebben aangemoedigd maar er komt niet veel meer binnen. Het was “lopen”- “lopen”- “lopen”- “lopen”-… niets meer en niets minder. Ik loop op de dijk langs het meer en *champion*. Haha, het schrikt me even op en brengt toch wat vreugde in m’n hoofd :). M’n reactie is te traag dus hij is al voorbij. Even later een “Allez les foux!”, leuk, maar wederom een te trage reactie. Ik ben zo gefocust op de 2m voor me, dat heel veel me ontgaat. Even later zie ik Vincent weer, ziet er nog soepel uit maar ook hij zit in zijn coconnetje, waardoor zijn reactie ook met vertraging komt :). Ik hobbel verder en kijk al uit naar de passage aan de finish, meer bepaald, de wc… :). Jongens, jongens, na 31 jaar slagen ze er nog in om zo amateuristisch te blijven op sommige vlakken. Zelfs bij de passage aan de wisselzone moet je van het loopparcours af, het fietsenpark binnen om naar de wc te kunnen. Maar goed, zo gezegd, zo gedaan en de man aan de bevoorrading maant ons aan niet te lang te blijven hangen. Ik volg zijn raad op en zet het weer op een “lopen”.
Warme kleren aan, massagetafel op, spullen pakken en naar huis!!! Aan de auto merk ik op dat m’n helm niet in m’n krat zit en ga nog even terug naar de wisselzone, niks te vinden :( :( :( :(. De organisatie reageert geheel in de lijn der verwachting met: “Hij zal eruit gevallen zijn op weg naar de auto”. Ik vermeld het even maar wil niet dat dit het verslag kleur geeft want het was een super ervaring!!!
Woord van dank!
Papa, mama, Toon, Clara, Lotte, Annabelle, Rik, Lies en Geert: Bedankt voor die ontelbare keren dat ik bij jullie op bezoek kwam en m’n beentjes gemakkelijk weer onder tafel mocht schuiven :). Het drukke bestaan dat ik had maakte dat de makkelijkste momenten om op visite te komen :). Dankjewel voor het supporteren in Frankrijk!! Het was leuk dat jullie erbij waren en gaf me toch die extra moed om verder te gaan. Dankjewel!
Barry: Iemand die altijd voor me klaar staat! Ook gij bedankt voor de ontelbare maaltijden waar ik mocht aanschuiven, de steun, het supporteren in Frankrijk,... Merci!
Naast alle mensen uit Puy-Saint-Vincent wil ik Wout en Ilonka toch extra in de spotlight zetten. Wout: je energieke manier van aanmoediging is echt grenzeloos en opwekkend, merci!! Ilonka: Je enthousiasme op voorhand en je schilderkunsten en deden zeker deugd :).
Vincent: Jij ook uit Puy maar toch iets meer bijzonder :). Mede dankzij jou ging ik deze hele uitdaging aan omdat ook jij je eraan ging wagen. Heel veel hebben we niet van elkaar gehoord/gezien maar het was toch een lichte stimulans. Tot bij het lopen bleef ik je, dankzij een snellere zwemtijd, voor maar dan was het aan jou. Ik kan gaan zeggen dat ik geveld werd door maagkrampen maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat je me sowieso wel ingehaald had ;). Een hele dikke proficiat!!
Eier: Het was enorm leuk dat je er ook was. De maagkrampen hadden mij in hun macht maar de tweede loopronde liep toch veel vlotter, ook dankzij jouw begeleiding en verwondering over m’n prestatie. Toen het spannender was of ik het wel zou halen bleef je me op een rustige manier aanzetten om verder te gaan. Eens m’n maagkrampen verdwenen deed je respect voor m’n prestatie de kilometers nóg sneller sneuvelen, ondanks het reeds supersonische tempo ;). Het was super om deze beleving met jou te kunnen delen! MERCI!!
Wim, mijn trainer: We hebben heel wat hindernissen doorploeterd maar samen met jou ben ik erin geslaagd om, na slechts één jaar, op tijd klaar te zijn voor deze gigantische uitdaging!! Merci, op naar de volgende ;).
Last but certainly not least: Vera. Zonder jou was ik misschien nooit begonnen aan heel deze uitdaging. Onder lichte invloed van de mensen in Puy-Saint-Vincent kwam het idee in me op maar jij duwde me over de rand. Heel het jaar lang, en zeker de week voor de wedstrijd, stond je helemaal klaar voor mij!! Het was niet altijd gemakkelijk, omdat je zelf ook wilde sporten maar niet kon door blessure, maar toch bleef je me ten volle aanmoedigen en ondersteunen. Voor mij bracht het zoveel rust dat ik me van heel veel zaken niets moest aantrekken omdat jij het voor jouw rekening nam. DANKJEWEEEEEEUUUUUULLLL!!!!! Xxxxx
Zo, jullie hebben het hele verhaal doorploeterd :D. Voor diegene die het zich afvragen, er komt een sport-vervolg ;). More info… when there is info ;).