Reisdag
Om de laatste grote prikkel te lanceren en het parcours te verkennen voor de EmbrunMan op 15 augustus, vertrokken Vera en ik vandaag richting Embrun. Vroeg in de ochtend vatten we onze rit aan en via de gekende wegen trokken we naar het warme Zuiden. Mmh, gekende wegen… Wederom (ik heb het gevoel dat ik dit al eerder voorhad) leerden we de les “volg niet blindelings je gps”. Hij vond dat we best via Italië zouden gaan, dus via de Fréjus tunnel, maar dat omzeilden we op het laatste nippertje. Het alternatief, over de Galibier, bleek niet echt veel beter :). Haarspelden en tijdsverlies. Achja, rond 19u30 zetten we voet aan wal in Puy-Saint-Vincent.
Hu, je ging toch naar Embrun? Yep, klopt maar het verblijf dat we daar boekten was pas beschikbaar vanaf zaterdag ;). Daarom, en ook voor de gezelligheid, besloten we om die avond in Puy-Saint-Vincent te verblijven waar ik in mijn Inferno-jaar 14dagen trainde. Valentijn en Yvonne (die me toen dagelijks van een ontbijtje en middagmaal verzorgden) openden vorige winter, naast een gezellige camping,
Hotel Saint Roch. Op het eerste zicht een mastodont hotel maar na een preciezere blik werd het een klein schattig hotelletje :). We stapten binnen en bij het weerzien met Valentijn droop de gastvrijheid er weer vanaf. Ik vind het elke keer heerlijk om ze terug te zien en, wat leuk is, merk ik dat het wederzijds is. We praten wat bij, installeren ons in onze kamer en steken de beentjes onder tafel voor een heerlijk 3-gangen menu. Mmh, het smaakte! Een prima begin van de trainingsstage.
Hu, je ging toch naar Embrun? Yep, klopt maar het verblijf dat we daar boekten was pas beschikbaar vanaf zaterdag ;). Daarom, en ook voor de gezelligheid, besloten we om die avond in Puy-Saint-Vincent te verblijven waar ik in mijn Inferno-jaar 14dagen trainde. Valentijn en Yvonne (die me toen dagelijks van een ontbijtje en middagmaal verzorgden) openden vorige winter, naast een gezellige camping,
Hotel Saint Roch. Op het eerste zicht een mastodont hotel maar na een preciezere blik werd het een klein schattig hotelletje :). We stapten binnen en bij het weerzien met Valentijn droop de gastvrijheid er weer vanaf. Ik vind het elke keer heerlijk om ze terug te zien en, wat leuk is, merk ik dat het wederzijds is. We praten wat bij, installeren ons in onze kamer en steken de beentjes onder tafel voor een heerlijk 3-gangen menu. Mmh, het smaakte! Een prima begin van de trainingsstage.
Dag 1: Wieren
Lekker uitgeslapen werden we wakker en gingen aan tafel voor het ontbijt. Omdat er vandaag niet al te veel training (beetje zwemmen en lopen) op het programma stond deden we het rustig aan. Valentijn had het drukdruk met het hotel en nog een paar dingetjes op de camping maar vond het wel leuk als we ’s middags samen zouden kunnen eten. Op dat aanbod gingen we in. Na een gezellig middagmaal namen we afscheid en zetten onze reis verder richting Embrun. Na ongeveer 40min kwamen we aan op de camping waar we een appartementje geboekt hadden. Vader des huizes opende de deur en papierwerk, dat was voor later :). De auto uitladen en dan maar naar het meer om meteen te gaan zwemmen. Vera zette me af en het was tijd om me in m’n wetsuit te hijsen. Van mijn Inferno-jaar wist ik dat er hier en daar wat wieren stonden en dat ik daar geen fan van was. Het weer was niet denderend dus er was ook niet echt veel volk. Goed, hopla, dat water in. Aargh, het was heel stom maar ik voelde me écht niet op m’n gemak, alleen in dat meer en met die wieren. Ik ondernam meerdere pogingen om soepel te zwemmen maar bleef verkrampen op die “stomme” plantjes... Na 30min van de 40 hield ik het voor bekeken, mmh, geen goed gevoel. Vera pikte me weer op en we reden naar ons appartementje. Daar voelde ik me wat “beuh” en moe. Achteraf bekeken het eerste-dag-syndroompje :). Ik besliste om niet meer te gaan lopen, op m’n gemak spullen klaar te zetten voor morgen en op tijd te gaan slapen.
Dag 2: Eerste selfie :)
Vandaag ging het gebeuren, met de eerste (van deze week) beklimming van de Col de l’Izoard wilde ik de “baal”dag van gisteren achter me laten :). Omdat er 5u fietsen op het programma stond bracht Vera me naar de Intermarché in Guillestre waar ik mijn rondje zou starten. Zo gezegd, zo gedaan. Meteen de eerste dag klimmen, Vera gaf me nog de bemoedigende woorden: “rustig inrijden, kom nou?!”, en ik was vertrokken :). Elk uur moest ik 15min wedstrijdtempo rijden, wat Wim op een hartslag van 145-150 gezet had. Na een tijdje rijden zag ik dat ik eigenlijk redelijk vaak in die zone reed zonder, naar mijn gevoel, heel diep te gaan. Achja, het eerste uur deed ik de 15min, het 2e uur ook maar dan leek het me wat gek. Ik kan het moeilijk uitleggen maar ik kreeg het idee dat het beter was om gewoon door te rijden zoals ik deed. Na ongeveer 2u20 bereikte ik de top van Col de l’Izoard waar ik na mijn eerste selfie (lachen tijdens de selfie is een werkpunt ;)) meteen weer de afdaling indook.
Wow, oppassen geblazen! In het begin lag een bocht die ik iets te hard aanging en dus bijna niet nam… Onthouden was de boodschap. Ik daalde verder af met iets meer marge en na een half uurtje stond ik onderaan. Van daaruit ging het over een vervelend slecht stuk weg (goed opletten dat ik in de wedstrijd daar geen drinkbus kwijtspeel ;)) en een grote weg richting, wat wij noemen, de Thijsklim. Een licht klimmetje wat me goed afgaat. Erop en erover, afdalen en doorrijden tot aan de muur. De naam zegt het zelf: een stukje van 1,6km, gemiddeld 10% en zonder bocht. Nuja, percentages zeggen mij niks maar dat is bijten :). Op m’n “gemak” rij ik naar boven en na een stukje op-neer, weer naar beneden. Daar begon een stukje wat ik nog nooit gereden had. Vincent had me wel eens eerder gezegd dat het daar heel mooi was maar in het Inferno-jaar paste dat nooit in m’n planning, maar nu dus wel :). Mooi was het en na 4u40 stond ik op de plaats die ik afgesproken had met Vera om me weer op te halen. Ik fietste nog verder over de verbindingsstrook (het wedstrijdparcours bestaat, kort uitgedrukt uit: het rondje meer-Embrun, verbindingsstrook heen, rondje Izoard, verbindingsstrook terug en het overbodige lusje :)). Na 10min rijden draaide ik om en reed terug naar de afspraakplaats waar ik na 5u tevreden aankwam. Het voelde vlot, goed en de “baal”dag van gisteren was al een beetje weggespoeld :).
Dag 3: Mini-triatlon
Er stond een mini-triatlon op het programma: 2,5km zwemmen, 60km fietsen en 4km lopen. Gisteren bedacht ik om het in die volgorde af te werken. Maar onder invloed van de weersvoorspellingen besliste ik om toch eerst te gaan fietsen aangezien het tegen de namiddag zou gaan onweren. Hop die fiets op, en Vera ging het eerste stuk mee :).
Vandaag ging ik de laatste 10km van de wedstrijd fietsen gevolgd door de eerste 50km. Dat wilde zeggen, meteen omhoog. In een verslag van een deelnemer die reeds meedeed las ik “geen snappen aan wat de organisatie hierin ziet, om dit lusje op te nemen in het parcours. De IronMan afstand is 180km en als ze rechtstreeks naar de wisselzone gaan komen ze daar ook”, mijn reactie toen ik het las: “Dan moet je maar IronMan gaan doen”. Maar man, had zij gelijk. In de wedstrijd ben je op 5min verwijderd van de wisselzone maar dan moet je dat lusje nog doen. Buiten de mentale kwelling is het ook nog eens rotslecht asfalt, steil en een gevaarlijke concentratie-afdaling. Waarom dat nog moet worden opgenomen in de laatste km’s is mij ook een vraag. Maar goed, voor 90% van mijn vrienden is deze hele uitdaging geschift dus ik neem het erbij ;).
Na het lusje kwamen we aan bij de wisselzone, daar nam ik afscheid van Vera en draaide ik meteen om om de eerste klim aan te vatten. Een beetje zoals in Nisramont, water uit en meteen klimmen. Uit die ervaring concludeerde ik meteen dat ik in de eerste 7min niet zou eten :). Nadien volgde een mooie route met geweldige uitzichten. Maar het bleef maar klimmen, omhoog-omlaag,… Wanneer zou het echte dalen beginnen? 2u onderweg en nog maar 31km op de teller. Pff, 60km zou dus wel eens langer kunnen duren dan de vooropgestelde 3u… :(. Maar dan kwam de afdaling :). Met een goede snelheid ging het naar beneden richting het meer waar ik met een brug daarover zou rijden. Mooi uitzicht, dacht ik. Ik denk dat het wel mooi was maar de auto’s en camions die vlak langs me door sjeezden zorgden ervoor dat ik niet echt rondkeek :).
Tegen alle verwachtingen in stond ik na 62km en minder dan 3u en weer voor het appartement. Daar stond Vera klaar voor de “grote wisseltruc”. Fietsschoenen uit op de fiets, been over de fiets, afspringen, loopschoenen aan en gáááán :). Zo, die wissel gaat al heel soepel :). 2km heen en 2km terug, verkenning van het parcours is voor als ik langere afstanden ga doen :).
Vandaag ging ik de laatste 10km van de wedstrijd fietsen gevolgd door de eerste 50km. Dat wilde zeggen, meteen omhoog. In een verslag van een deelnemer die reeds meedeed las ik “geen snappen aan wat de organisatie hierin ziet, om dit lusje op te nemen in het parcours. De IronMan afstand is 180km en als ze rechtstreeks naar de wisselzone gaan komen ze daar ook”, mijn reactie toen ik het las: “Dan moet je maar IronMan gaan doen”. Maar man, had zij gelijk. In de wedstrijd ben je op 5min verwijderd van de wisselzone maar dan moet je dat lusje nog doen. Buiten de mentale kwelling is het ook nog eens rotslecht asfalt, steil en een gevaarlijke concentratie-afdaling. Waarom dat nog moet worden opgenomen in de laatste km’s is mij ook een vraag. Maar goed, voor 90% van mijn vrienden is deze hele uitdaging geschift dus ik neem het erbij ;).
Na het lusje kwamen we aan bij de wisselzone, daar nam ik afscheid van Vera en draaide ik meteen om om de eerste klim aan te vatten. Een beetje zoals in Nisramont, water uit en meteen klimmen. Uit die ervaring concludeerde ik meteen dat ik in de eerste 7min niet zou eten :). Nadien volgde een mooie route met geweldige uitzichten. Maar het bleef maar klimmen, omhoog-omlaag,… Wanneer zou het echte dalen beginnen? 2u onderweg en nog maar 31km op de teller. Pff, 60km zou dus wel eens langer kunnen duren dan de vooropgestelde 3u… :(. Maar dan kwam de afdaling :). Met een goede snelheid ging het naar beneden richting het meer waar ik met een brug daarover zou rijden. Mooi uitzicht, dacht ik. Ik denk dat het wel mooi was maar de auto’s en camions die vlak langs me door sjeezden zorgden ervoor dat ik niet echt rondkeek :).
Tegen alle verwachtingen in stond ik na 62km en minder dan 3u en weer voor het appartement. Daar stond Vera klaar voor de “grote wisseltruc”. Fietsschoenen uit op de fiets, been over de fiets, afspringen, loopschoenen aan en gáááán :). Zo, die wissel gaat al heel soepel :). 2km heen en 2km terug, verkenning van het parcours is voor als ik langere afstanden ga doen :).
Pasta eten, even niksen en naar het zwembad. De vriendelijke kassa-dame gaf me, een kwartier te vroeg, het reductie tarief maar wist me nadien te zeggen dat er geen banen in het zwembad lagen. Mmh, ik mocht eens gaan kijken en oordeelde dat het wel zou kunnen. Wat spelende kinderen dus het zou wel zig-zag zwemmen kunnen worden :). Het was zig-zag maar het viel nog mee. Na 1u10 zwemmen kon ik voldaan aan wal kruipen wat het trainingseinde van de dag inluidde :). Vera wachtte me op, zij had in tussentijd in een cafétje met wifi wat gewerkt. Daarnaast had ze print-screens genomen van de blog van mijn papa, die ook bezig is met een bijzondere tocht. We lazen ze smakelijk, zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen (maar wel terugkomen hé ;)).
Dag 4: Hoe gedreven kan je zijn?
Omdat ik zondag misschien in iets te hoge hartslagzone gefietst had besliste ik om me vandaag wederom bij de Intermarché in Guillestre te laten afzetten. Daardoor zou ik met mijn training van 6u fietsen zeker terug in Embrun geraken. De wolken aan de hemel voorspelden niets goed en vlak voor ik uit de auto stapte begon het dan ook te druppelen. Achja, voor niets gaat de zon op en show must go on. Ik nam afscheid van mijn lieve vriendinnetje sprong op m’n fiets.
Druppel, druppel, even stoppen om m’n jasje aan te doen? Nee, toch nog even uitstellen. Even later gaf ik het op, stoppen, jasje aan en… Dju, het is zo’n dag, even later, jasje uit, jasje aan,… aargh. Zo ging het echt niet vooruit en de verstreken tijd tikte genadeloos verder. Mijn training vorderde niet maar het zorgde er wel voor dat ik steeds later klaar zou zijn. Rustig blijven, hartslag laag houden en 5x (1min stevig klimtempo en 5min rust) per uur erin verwerken. Eerste uur, gelukt, tweede uur, gelukt,… Maar dan naderde ik de top van de Col de l’Izoard. Daar was het stevig aan het regenen en waaien. Even voor de top zocht ik beschutting achter een auto om m’n beenstukken aan te doen. Ik ging er vanuit dat de situatie boven op de top alles behalve aangenaam zou zijn om dat daar te doen. Mijn vermoeden werd bevestigd: regen, hagel, wind… Man, wat was het daar ellendig koud. Snel een selfie voor in de reeks en de afdaling in. Brr, KOUD met verkleumde handen tot gevolg. Beetje bij beetje werd het iets warmer maar het had precies veel energie gevraagd. Ik voelde me zo verslappen... Nog een nougat erbij, in de hoop dat die me er weer bovenop zou krijgen.
Druppel, druppel, even stoppen om m’n jasje aan te doen? Nee, toch nog even uitstellen. Even later gaf ik het op, stoppen, jasje aan en… Dju, het is zo’n dag, even later, jasje uit, jasje aan,… aargh. Zo ging het echt niet vooruit en de verstreken tijd tikte genadeloos verder. Mijn training vorderde niet maar het zorgde er wel voor dat ik steeds later klaar zou zijn. Rustig blijven, hartslag laag houden en 5x (1min stevig klimtempo en 5min rust) per uur erin verwerken. Eerste uur, gelukt, tweede uur, gelukt,… Maar dan naderde ik de top van de Col de l’Izoard. Daar was het stevig aan het regenen en waaien. Even voor de top zocht ik beschutting achter een auto om m’n beenstukken aan te doen. Ik ging er vanuit dat de situatie boven op de top alles behalve aangenaam zou zijn om dat daar te doen. Mijn vermoeden werd bevestigd: regen, hagel, wind… Man, wat was het daar ellendig koud. Snel een selfie voor in de reeks en de afdaling in. Brr, KOUD met verkleumde handen tot gevolg. Beetje bij beetje werd het iets warmer maar het had precies veel energie gevraagd. Ik voelde me zo verslappen... Nog een nougat erbij, in de hoop dat die me er weer bovenop zou krijgen.
Aangekomen in Briançon besliste ik om even halt te houden voor de aanschaf van een donker zwembrilletje (in de hoop minder zicht onder water te hebben :)) en ontvetter voor mijn fietsketting. Daar nog een gelleke er bovenop gegooid maar ik voelde me nog steeds belabberd. Vooruit met de geit, gene zever. Ik zette m’n weg verder en bij de start van de Thijsklim voelde ik iets van energie terugkomen. Yeeeees, naar boven, naar beneden. Aan het kruispunt zie ik een auto aankomen die ik ken, snel vizier omhoog, het is Vincent van Chalet AlpeLune, hij ziet me ook en stop even. Hij doet dit jaar ook mee aan de EmbrunMan en we praten wat bij. “Jij traint nog steeds afgemeten en afgewogen op schema, Jan?”. Morgen gaan Vera en ik nog een keertje eten in Hotel St Roch en we beslissen om dan ons gesprek verder te zetten. We hervatten onze wegen en ik voelde dat ik terug de volle energie had. Was het de mentale kracht van het mini-gesprek? Het gelleke? Volgens mij een gezonde mix van beiden :). Mijn weg verder naar Argentière en richting de muur, hop naar boven, naar beneden, links, rechts,… het ging me weer af. Op de verbindingsstrook stond er weer wind, en vééél wind. Rije, rije, rije, stoempe, stoempe, stoempe...
Na 5u30 was ik in Embrun dus had deze ochtend toch van hieruit kunnen vertrekken, achja. Ik besliste om het parcours verder te zetten en dus het overbodige-lusje aan te vatten. Rijden tot 5u45 en dan terugdraaien was het plan. Na 15min was ik iets onder de helft van de lus en twijfelde. Verder rijden en op 6u20 uitkomen of wijs terugdraaien en op 6u uitkomen? Na telefonisch overleg met de trainer toch maar beslist om om te draaien. Meteen kwam de uitspraak van Vincent (Jij traint nog steeds afgemeten en afgewogen op schema, Jan?) weer in me op :). Ook “Hoe gedreven kan je zijn?”, het was best leuk geweest om het lusje af te maken maar morgen is er weer een trainingsdag! Tevreden keer ik terug en doe me tegoed aan twee lekkere borden pasta en een Coca-Cola, meer moet dat niet zijn :).
Na 5u30 was ik in Embrun dus had deze ochtend toch van hieruit kunnen vertrekken, achja. Ik besliste om het parcours verder te zetten en dus het overbodige-lusje aan te vatten. Rijden tot 5u45 en dan terugdraaien was het plan. Na 15min was ik iets onder de helft van de lus en twijfelde. Verder rijden en op 6u20 uitkomen of wijs terugdraaien en op 6u uitkomen? Na telefonisch overleg met de trainer toch maar beslist om om te draaien. Meteen kwam de uitspraak van Vincent (Jij traint nog steeds afgemeten en afgewogen op schema, Jan?) weer in me op :). Ook “Hoe gedreven kan je zijn?”, het was best leuk geweest om het lusje af te maken maar morgen is er weer een trainingsdag! Tevreden keer ik terug en doe me tegoed aan twee lekkere borden pasta en een Coca-Cola, meer moet dat niet zijn :).