Momenteel is het al even geleden en stilaan begint het heel soms tot me door te dringen wat ik 18 augustus gepresteerd heb. Dankzij mijn erasmus- en stageplannen heb ik geen tijd voor het zwarte gat en dus loopt mijn verslag ook wat vertraging op :). De dag vooraf Ondertussen zijn Barry, Dries, Toon, Yimano, mijn papa en ik al enkele dagen in Zwitserland. Ik heb een hele entourage mee en dat is leuk :). Morgen is het eindelijk zo ver. Alles waar ik een heel jaar naartoe gewerkt heb staat dan te gebeuren. Vandaag staan een uurtje fietsen, gewoon héél rustig, en dan alle spullen in de wisselzones gaan zetten op het programma. Ik heb op google uitgerekend hoe lang de rit duurt via alle wissels en tel daar 20min bij per zone om me te installeren. Miljaar, wat een beginnersfout! We zijn iets later dan gepland weg, moeten nog tanken, alle spoorwegen die dicht kunnen zijn zijn dicht, het dorp waar we door moeten is drukker dan eerder die week,... Dju, de ontspannen Jan verandert in no time in het meest gespannen en gestresseerde kieke dat er rondloopt. Voor 17u moet alles op zijn plaats zijn en bij de eerste wisselzone heb ik al een achterstand van 20min op mijn schema. Tegen een razend tempo gaan we alle wissels af, nat in het zweet maar gelukkig heb ik al goed in mijn hoofd hoe alles moet staan dus loopt het toch nog goed af. Vervolgens naar de briefing, pasta-party en terug naar onze verblijfplaats in Kandersteg. Om 21u lig ik in mijn bed voor de laatste nacht. 22.00, 23.00, 0.00, 0.07. Zo, met dat cool getal kan ik wel in slaap vallen, nu is het genoeg geweest :). D-Day 3u45, de wekker gaat af, eerst wat wazig maar al snel besef ik dat het vandaag DE dag is, MIJN dag! Ik kleed me aan en ga naar beneden waar het eerste moment van de dag daar is. Ik mag na anderhalve maand onthouding mijn geliefde drank weer tot mij nemen, mijn lieve Coca-Cola :D. Ooh, dat smaakt :D. *komaan, niet opgeven, blijven lezen, dit verslag moet je uitlezen* . Samen met twee borden spaghetti vormt dat mijn ontbijt. Het valt me meteen op dat ik niet gestresseerd ben maar eerder gelukkig en ontspannen, meer een gevoel van “en nu gaat het allemaal in zijn plooi vallen”. Het kan me zelfs niets schelen, misschien wat sterk maar toch, dat de anderen “te laat” klaar zijn om te vertrekken. 20min later dan gepland zijn we weg maar het doet me niks. Jeuj, dit is fijn! Na een klein uurtje rijden komen we aan in Thun, hier zal het allemaal van start gaan. Of het de goede hydratatie, de stress of een combinatie van beiden is weet ik niet maar ik ben een lopend vat. Onderweg was er al een sanitaire stop nodig en nu moet ik weer, de bosjes in en dat is opgelost. Op mijn gemak ga ik naar de start terwijl Toon en Dries elk op zoek gaan naar hun kapitein of motard. Ik heb dat nog niet vermeld maar Toon heeft ervoor gezorgd dat hij samen met Dries perstoegang heeft, daardoor mag hij filmen vanop een bootje en mag Dries me volgen op een persmotor van de organisatie :D. Beestig leuk natuurlijk, het zaken geregeld krijgen zit misschien toch wat in ons bloed :D. *Volhouden, je bent echt goed bezig!* Aan de start zie ik Jantiene, ze is heel rustig en daarom beslis ik haar in die rust te laten want zelf ben ik heel uitbundig en blij. Terwijl ik me in mijn wetsuit wurm kom ik Maarten tegen, een Nederlander die ik ontmoette op de Nisraman. Die heeft er ook heel veel zin in. Het is echt een leuke sfeer, in de verte zie je bovenop een bergtop een lichtje, daar ga ik (met een kleine omweg) naartoe :). Deze wedstrijd is een ware droom! Het weer is perfect, rondom zie je alleen maar bergen en ik heb er ONGELOFELIJK VEEL zin in :D! Hopla, ik moet weer naar de wc, ik heb mijn wetsuit al aan dus daar moet ik geen tekeningetje bij maken :D. 3, 2, 1 en we zijn weeeeeeeeeeeeeg! Jihaa, een glimlach op mijn gezicht en ik geniet van elk moment. In tegenstelling tot al mijn andere wedstrijden is dit een heel rustige zwemstart. Misschien omdat het een lange afstandswedstrijd is maar ik denk vooral omdat er geen echte richting aangegeven wordt door boeien. Vandaag is de enige richting het “verlichte” kasteel aan de overkant van het meer :). Het is echt GEWELDIG! Ik zwem zoals ik wil en slaag er zelfs in om lekker in iemand zijn voeten te zwemmen. Soms kijk ik naar het geweldige uitzicht dat ik heb met de bergen rond me heen, gelukkiger als dit kan een mens moeilijk zijn! Het kasteel wordt precies maar niet groter maar ik wordt ook niet meer moe dus dat is perfect. Plots wordt het veel drukker, ik kijk op en we zijn er bijna. Op dat punt komt iedereen terug samen want we moeten wel allemaal via dezelfde trap uit het water. Ja, ik heb het zwemmen overleefd, ben nog heel fris en in een tijd van ongeveer 54min, JIHAA. *Wow, ik ben eigenlijk wel onder de indruk van je doorzettingsvermogen ;)* Mentaal doe ik een danske :D. Mijn doel was 1u dus dat heb ik ruim gehaald. Na 3,2km kruip ik uit het water en heb meteen een camera achter mij aan :D. Ondanks de lange afstand van de wedstrijd heb ik geen tijd te verliezen, ik wil voor een snelle wissel gaan. Snel die wisselzone in en hopen dat mijn banden gisterennamiddag niet geploft zijn in de vlakke zon. Ik heb geluk, alles is in orde, en voer mijn wissel uit zoals in gedachten. Achteraf kom ik te weten dat ik op exact hetzelfde moment als Jantiene in de wissel was :). Enkele minuten later ben ik klaar voor het volgende deel, 97km koersfiets met 2145hm, ik heb er ZO VEEL zin in :D. De eerste 500m is vlak en dan begint het klimmen. Remko had me op voorhand hartslaggrenzen gegeven maar ik ga eerlijk zijn, die heb ik genegeerd. Ondertussen weet ik goed hoe ik vlot naar boven fiets en daarom heb ik beslist om die grenzen niet in mijn hoofd te steken, sorry Remko, stout hé :p. Het gaat super vlot en het is gewoon genieten. Regelmatig rijdt dries me voorbij op de motor en ik maak tijd voor een flits-interview :). Het is echt een machtige omgeving en het loopt perfect. Na 17km zit het eerste klimmetje (ja, wat is een hoogte van 1150m :p) erop en is het afdalen geblazen. Dries rijdt vlak voor me en dat geeft ongelofelijk leuke beelden :D. Voor zij die denken dat ik soms in de slipstream zit, dat is een telelens :p. Onderaan begint het moeilijkste stuk voor mij, 30km vlak. Dat moet ik zo snel en vlot mogelijk zien te overbruggen. Knallen tegen een tempo dat de rest van mijn wedstrijd niet hypothekeert. *Super, niet opgeven en doseren* 2u14 en twee rijdende-sanitaire-stops (voor alles een eerste keer :D) verder begin ik aan de tweede klim van de dag. Vanaf hier moet ik bijna niets vlak meer fietsen en dat stemt me positief :). Vlot peddelen, niet te diep gaan, een interviewke afstaan, een babbelke hier en daar met andere deelnemers en GENIETEN :). Ja, het valt misschien op dat ik wat veel geniet maar het is echt niet anders :). Ik ga verder op dat elan en na 3u48 sta ik boven op de Grosse Scheidegg (1960m) en duik ik meteen de afdaling in. Onderaan is het nog een stukje vlak waar ik de tijd neem om mijn wissel voor te bereiden (kettingpons uit zadeltasje halen, fietspompje van mn kader nemen, schoenen uit,...). Ik neem afscheid van mijn Cube, bedank hem voor de vlotte rit en denk al aan mijn hereniging met mijn Granville :). Op voorhand heb ik met Barry afgesproken dat hij mijn fiets aanneemt maar bij de wisselzone staat zo een pak volk dat ik hem niet zie en daarom geef ik mijn fiets gewoon aan de organisatie zoals alle anderen. BAM, 4u08, daar had ik op voorhand voor getekend, zeker als je ziet dat ik echt genoten heb en misschien niet echt een wedstrijd gereden heb :). Hop, MTB schoenen aan, nieuwe koekskes nemen en ik ben weg. Meteen begint de derde klim van de dag en de omschakeling naar de MTB gaat heel vlot. Na een tijdje stoot ik toch op een ongemak. Door de hoge temperatuur (30°), zwarte schoenen, te smalle schoenen of te brede voeten wordt het wat oncomfortabel fietsen. Gelukkig weet ik uit mijn verkenning dat er een waterbak aankomt waar ik mijn voeten even kan afkoelen en mijn gezicht kan verfrissen. Dat doet goed! Weer flink wat leuke babbels onderweg en na 1u36 op de MTB heb ik de hoogtemeters overwonnen. Bovenop de Kleine Scheidegg (2060m) kan de afdaling beginnen en het gaat goed. Op een bepaald punt ga ik wel bijna van de weg maar gelukkig blijf ik recht en kan ik gewoon verder. Ik besef dat ik iets té vlot aan het dalen was en doe het rustiger aan. Over het algemeen is het een snelle afdaling over brede grindpaden maar dat ligt me niet echt. Gelukkig komen er toch twee technische onderbrekingen waar ik vlot doorkom en merk dat ik snel mensen bijhaal die me tijdens de klim voorbij gingen. Beneden is het nog enkele km vlak en dan komt de wissel eraan. Ik heb de MTB afgewerkt in 2u11 en ben daar heel tevreden mee. Tot op dit punt heb ik eigenlijk nog niet echt afgezien. *Geweldig, blijf op dit tempo door gaan en dan lukt het je zeker* Niet dat ik wil opscheppen maar het gaat echt super. Ik geef toe dat ik wat “schik” heb voor het lopen. Door mijn blessure heb ik dat niet optimaal kunnen trainen maar tijdens het lopen mag ik me aan elke bevoorrading tegoed doen aan Coca-Cola, mmh, goede vooruitzichten :). Ik duik de wissel in en daar staat cameraman Toon me al op te wachten. Aangezien hij pers is mag hij mee de wisselzone in en neemt hij ook nog een kort interview af terwijl ik mijn loopspullen aandoe. Veel tijd heeft hij niet want ik ben er al terug vandoor. Nog even mijn schouders laten insmeren door Yimano en ik kan er echt aan beginnen. Zoals alles eerder blijft genieten centraal staan, ik ben echt opgelucht dat ik beide fietsen in de wissels heb kunnen zetten zonder technische problemen, dat was mijn grootste angst. De eerste 5km is vlak en dan kom ik aan in Lauterbrunnen, het dropje waar we aan de klim beginnen, daar ontmoet ik Ursh. Hij is een Zwitser die de Inferno voor de 3e keer doet en tetterwijven dat we zijn blijven we samen lopen. Het is gezellig en het gaat ook nog eens goed vooruit. YES, de eerste bevoorrading waar ze Coca-Cola hebben :D. Ooh, dat is genieten :D. Binnenkappen en weer verder. We lopen bergop en gaan vlot andere mensen voorbij, zelfs deelnemers die alleen maar het looponderdeel doen :D. *Echt goed, we zijn al ver, nog even doorlezen*. Na ongeveer 13km komen we op een plateautje en is het 4km vlak lopen. Mijn voorkeur gaat normaal uit naar bergop lopen maar nu kan ik dat vlakke stukje wel appreciëren. Ursh is nog steeds mijn gezel en schenkt me een zoutpilletje. Voordien had ik het niet zo gezien maar de zoutstrepen beginnen zich inderdaad op mijn broek te vormen. Goed drinken en eten is de boodschap. Mmh, eten, mmh... Miljaar, mijn maag begint op te spelen. Harde steken in mijn onderbuik, ze komen op, gaan terug weg en komen weer op. Ursh heeft er ook last van maar we moeten nog doorbijten tot km 17 (Mürren) want we gaan ervan uit dat daar wc’s zullen zijn. Het loopt goed maar vlak voor we in Mürren passeren merk ik dat het bij Ursh niet meer zo goed gaat, hij laat een gaatje vallen. Bij de bevoorrading staan Barry, Yimano, Toon en mijn papa om me aan te moedigen. Weer die camera op mijn neus voor een interview maar ik ben echt nog héél fris. Ik geloof het bijna zelf niet dat ik al 9u20 aan het sporten ben :D. Gelukkig staat er ook een toilet want die heb ik dringend nodig :D. Je zou denken “Oeh, dat doet goed” maar dat is het niet :s :D. We doen die bevoorrading op ons gemak (zoals elke bevoorrading tijdens het lopen :)), drinken en eten nog wat en gaan verder. Hier start deel II van het lopen. De 8 komende kilometer zijn dubbel zo zwaar als de voorgaande 17, dat weet ik uit verkenning. Na een tijdje stappen beslis ik toch om zonder Ursh verder te gaan want hij valt wat stil. We nemen afscheid en ik zeg dat ik op de top op hem zal wachten. Goed, vanaf nu is het ieder voor zich, de babbels komen niet meer zo vaak voor en je hebt ook minder mensen in de buurt. Godverdomme, die maagkrampen blijven doorgaan. Ik kom wat wandelaars tegen en vraag ze of ze geen zakdoekjes hebben, je weet maar nooit :D. Gelukkig hebben ze een pakje op overschot en enkele meters verder ga ik, tegen het reglement in, een stukje van het parcours af :). In de categorie “kakken met ne view” kan je, denk ik, niet beter zijn als hier :D. Het gevoel was alles behalve aangenaam maar het uitzicht nam de pijn wat weg :D. Traag maar gestaag blijf ik verder gaan en terwijl ik aan het stappen ben komt er niet veel volk me voorbij wat toch aangeeft dat iedereen het hier zwaar heeft. Aan de bevoorradingen doe ik me tegoed aan sportdrank, brood en worst. Sportrepen of gellekes durf ik niet meer met mijn maagklachten. Plots zie ik iemand aan de kant zitten, Ursh. *Hop, ik heb het ook moeilijk, daar is niets erg aan, doorbijten*. Hij verschiet ook maar hij is me waarschijnlijk voorbij gegaan tijdens één van mijn (ondertussen twee) noodzakelijke stops. Meteen krijg ik het teken dat ik verder moet gaan en omdat er net een groep vrijwilligers van de wedstrijd daar is doe ik dat ook. Nu begint de energie toch flink te dalen. Ik krijg bijna niets meer binnen en dat speelt niet in mijn voordeel. Ik blijf doorgaan en op een vlak stuk begin ik terug te lopen, dat moet van mezelf. Het voelt goed maar dan is het weer stappen omdat het te steil wordt. Ik kan de top al zien maar ik weet dat ik er pas ben als ik de trapleuning van naar gebouw in mijn handen hebt :D. Ineens hoor ik: “KOMAAN, JAN, HUPHUP, SUPER!!” :D. Dries is een stukje afgedaald en staat me op te wachten met de camera. Op dit punt is het volledig automatische piloot, elke stap zindert dwars door mijn maag. Het geeft me goede moed dat Dries me moeilijk kan volgen :D. Ik ben aan het sterven maar hij gaat precies echt al dood soms :D. Het is wel super leuk dat hij dat allemaal doet. Wow, daar sta ik dan, de trapleuning in mijn handen. Even krijg ik een mix van alle gevoelens door me heen, kijk naar boven en zie al die mensen applaudisseren. Pff, dit is echt onbeschrijfelijk. Hetgene waar ik een heel jaar gedroomd heb om te doen ben ik nu aan het verwezenlijken. Ik ga de trap op en loop met een laatste drafje de finish tegemoet :D. YEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEES, IK HEB HET GEHAALD!!!! Ik zet me neer in een stoel en ben volledig voldaan :D. Gelukkiger als dit kan ik niet zijn! Ik heb mijn doel behaald en op een manier die ik nooit had durven dromen. Van start tot km 17 van het lopen heb ik 200% genoten en de laatste 8km nog 90% genoten :). Cameraman Toon neemt meteen een interviewtje af maar ik het dringt niet tot me door wat ik net gedaan heb. 11u58 gesport, 5500hm en terwijl nog GENOTEN! 118e van de +-350 deelnemers en 24e van de 49 in mijn categorie. Ik heb mijn finisher T-shirt binnen maar het smaakt al naar meer :D. *Ik ben aan de finish maar jij moet het laatste blokje nog doen, veel succes!* Ondertussen zijn we al twee weken verder en is er al flink wat nagedacht en nagepraat over alles. Ik besef nog steeds niet wat ik gepresteerd heb denk ik. Als ik zie hoe mensen in mijn omgeving versteld staan denk ik soms ook dat ik het nooit zal beseffen. Omdat het zo vlot gegaan is pikt het een beetje in de zin van “wat als ik wat harder had gereden?”, “wat als ik minder gepraat had en die energie gebruikt had voor de inspanning?”, “wat als...”. Het antwoord op al die vragen kan twee grote antwoorden hebben, of “dan had ik me volledig opgeblazen en de finish niet gehaald”, of “dan had ik het veel sneller gedaan”. Voor deze editie zal ik het nooit weten maar misschien wel voor een volgende :). Het idee dat ik zowiezo zou stoppen na deze wedstrijd is dus van de baan maar nu is er een bedenktijd. Zoals de meesten onder jullie weten vertrek ik komende zondag op Erasmus waar trainen misschien wat ingewikkelder is. Daarnaast heb ik na de kerstvakantie stage voor school wat waarschijnlijk ook niet ideaal is. Ik heb afgesproken met Remko dat ik even niet meer met een schema train, dan terug hervat als dat gaat op Erasmus en dat in januari de beslissing valt. Dan heb ik een beter zicht op de rest van het jaar. Eén ding is zeker, als het van mijn mentale instelling afhangt zijn ze daar in Zwitserland nog niet van mij af! Woord van dank Ik vond het super leuk dat Toon, Dries, Barry, Yimano en mijn papa mee waren naar Zwitserland, echt merci, het was leuk dat jullie erbij waren!! Remko kon er jammer genoeg niet bij zijn maar uiteindelijk had hij op dat moment zijn grootse verdienste al geleverd door me een heel jaar tot in de puntjes te begeleiden. Een heel belangrijk onderdeel van mijn voorbereiding was mijn stage in juli in Frankrijk. Yvonne en Valentijn, ik kan het niet genoeg herhalen hoe dankbaar ik jullie ben voor de goede zorgen die ik bij jullie op camping Croque Loisirs ontving. Als ik kan kom ik volgend jaar zeker terug, getraind of ongetraind valt nog af te wachten :). Daarnaast wil ik iedereen bedanken die het afgelopen jaar mijn “reis” gevolgd heeft of er actief deel van uitmaakte. Het was een zeer boeiden, intensief, plezant, verrassend,... jaar wat ik nooit meer zal vergeten. De looptrainingen met een koplamp in de winter, team edition in Nisramont, trainingsstage met de club, trainingsstage in Frankrijk,... geweldige ervaringen! *SUPER, ik vind het echt leuk dat je jezelf hierdoor geslagen hebt!*
1 Reactie
Zoals beloofd, het laatste deel van het verslag van mijn stage :). Dag 12: MTB De zon brandt me weer uit mijn tent dus tijd om op te staan. Ik kruip recht maar WOW, je hebt spierpijn en dan heb je spierPIJN! Het naar beneden lopen van gisteren was super leuk maar dus duidelijk niet zo’n goed plan :D. Ik kruip verder recht en ga naar mijn ontbijtplekje, zelfs het licht oplopend stukje doet pijn aan mijn bovenbenen. Na het ontbijt legt Valentijn mij een route uit want vandaag staat er 4u MTB op het programma. Ik vertrek in de hoop dat ik de spierpijn uit mijn benen kan trappen, gelukkig is het eerste stuk afdalen. Een stuk langs de rivier, over een camping en... How, ik zit mis, terugdraaien en zoeken naar een pad. Ik neem een scherpe bocht en mijn voorwiel doet gek, platte band :(. Plakken en weer verder. Ik zit terug op het juiste pad en het wordt steeds mooier en mooier. Mijn benen blijven pijnlijk bij het op de trappers lopen maar zittend klimmen gaat. Na nog wat fout rijden en moeten terugkeren sta ik na ongeveer 3u fietsen op het hoogste punt van mijn trip, 2034m. Nu een lekker stukje afdalen maar hopla, weer lek :(. Nu achteraan maar het is een minuscuul gaatje want hij loopt heel traag leeg. Aangezien ik geen zin heb om weer te plakken pomp ik hem gewoon om de 20min wat bij. Vanaf nu is het enkel nog afdalen tot aan de camping. Het daalt leuk af en het gaat hard. Plots duikt er een bochtje van 180° op maar ik kan niet meer stoppen. Ohoow, probleem. Voor ik het goed en wel besef sta ik achter mijn fiets, zadelpen in mijn hand en fiets bengelend over een afgrond. Dat manoeuvre heb ik enkele jaren geleden geleerd op een cursus maar nooit gedacht dat het ooit echt van pas zou komen :). Even bekomen en dan terug verder. Ik kom uit op een downhill parcours, na mijn ervaring van daarnet beslis ik om toch maar gewoon op het gemak de weg te volgen en zo kom ik terug uit op de camping. Algemeen ben ik tevreden van mijn ritje van vandaag. Een leuke omgeving en flink wat bergop kunnen fietsen. Alleen het frequent verkeerd fietsen maakte het toch een mindere dag. Tijd om me af te kappen en te rusten. Dag 13: Meertje Embrun Vandaag moet ik rustig/vlak fietsen, meteen erna 30min lopen en om het af te ronden 40min zwemmen. Mijn eerste plan is om terug naar het stukje Italië te gaan zoals vorige week maar Thijs en Annemieke doen me een ander voorstel. Thijs wil naar het meertje in Embrun fietsen om daar de namiddag door te brengen samen met Annemieke die met de auto gaat. Klinkt als een goed plan en dan moet ik toch niet alleen fietsen vandaag. We vertrekken naar Embrun en het gaat wel lekker, alleen die benen van het naar beneden lopen zijn nog steeds niet in orde. Op de lange weg waar ik tijdens het laatste rondje Col de L’Izoard niet kon overnemen van Thijs lukt me dat nu wel en we gaan tegen een aardig tempo vooruit. Na 50km en 29,6km/h gemiddeld komen we aan bij het meertje, even mijn loopschoenen uit de auto halen en ik ben klaar om te gaan lopen. AAAAAAUUUUUW, ik dacht dat wandelen pijn deed maar bij elke stap die ik loop krijg ik een pijn door de buitenkant van mijn bovenbenen die ik nog nooit gevoeld heb. Gelukkig gaat het als maar beter en verlicht de pijn een beetje. Echt weg gaat het niet maar het is leefbaar. Een kwartiertje heenlopen en een kwartiertje terug. Zo, nu kan ik even bij Thijs en Annemieke gaan liggen en lekker niks doen. Zonnen is niet aan mij besteed maar ik kan het wel even verdragen. Na een tijdje heb ik er toch genoeg van en hijs ik mezelf in mijn wetsuit. 40min zwemmen: 10min opwarmen, 4x (2min hard-3min los) en 10min los. Het meertje zwemt lekker, heel helder water. Het enige akelige is dat er regelmatig wier stond dat tot aan het wateroppervlak kwam. Zwemmen in open water vind ik heerlijk maar ik moet niet te veel kunnen zien en als ik zo’n wieren tegenkom vind ik dat toch niet zo geweldig :). Vwala, de training zit erop voor vandaag en ik leg me weer op mijn handdoek. Na 20min heb ik dat ook weer gehad en begin ik toch maar eens te schrijven aan mijn blog. Op die manier probeer ik mijn achterstand goed te maken. Met mijn woest-gebleekte torso (zoals Thijs het zo mooi omschrijft) zet ik me tegen een lantaarnpaal en vloeit het zo uit mijn vingers. Thijs komt even meelezen over mijn schouder en zegt “Zo, jij kan wel een stukje schrijven”. Ik had het nog al eens gehoord maar het is toch leuk dat er geapprecieerd wordt wat ik doe :D. Het begint te druppelen en we beslissen om terug te gaan naar de camping. Onderweg wordt de regen steeds heviger en draait het om tot een stortregen. We stoppen nog even aan de winkel en dan naar “huis”. Net voor we de camping oprijden begint het weer enorm hard te regen. Shit, blijven zitten of even door de regen lopen? Het vermindert even dus we beslissen om toch maar naar de tent te lopen. Thijs en Annemieke nodigen me uit om bij hun pannenkoeken te eten. Leuk maar dan moet ik Peter nog even op de hoogte brengen dat ik niet kom eten in de gîte. Dju, gsm ligt in de auto en nu is het echt hard aan het regenen, hagel en alles erop en eraan. Als het even wat minder regent loop ik naar de auto en bel ik Peter. Zo, nu kan ik gezellig hier blijven eten. Mmh, wat zijn het lekkere pannenkoeken, met paprika, mais en spekjes, echt lekker. Na het eten mag ik nog even aanschouwen hoe Thijs zijn verband van zijn val ververst. Shit, alleen al zien hoeveel pijn hij heeft maakt me niet goed. Goed, slaaptijd want morgen moet ik weer 3x over de Galibier. Dag 14: Die ene rit te veel? Ik sta op maar mijn benen zijn nog steeds geen 100%. Aangezien ik de achterstand op mijn blog niet te ver wil laten gaan wil ik voor ik vertrek nog een deel online zetten. Het duurt lang met de foto’s en het internet doet wat lastig. Shit, het is al veel te laat. Blog online en vertrekken. We zijn nog maar net weg of ik krijg telefoon van Thijs. Die is even vroeger vertrokken en is zijn gps vergeten. Hopla, terug, gps ophalen en weer op weg. Onderweg naar de Galibier naai ik me nog wat op over mijn veel te strakke tijdsplanning, want ik moet vandaag inpakken en ik zie het niet goed komen. Tegen 12u staan we aan de Galibier klaar om te vertrekken. We vertrekken maar ik voel meteen dat het voor geen meter loopt. Maarten, die vandaag mee is, gaat pakken sneller vooruit. Niet dat ik hem anders wel zou kunnen volgen maar dit trekt op niks. Ik moet echt harken om vooruit te gaan en bedenk me redelijk snel dat het vandaag die ene dag te veel is. Hoe dichter ik bij de top kom, hoe kouder en grijzer het wordt. Ik rij nog verder tot aan de top maar daar laat ik Maarten weten dat ik niet meer verder ga en gewoon terug naar de auto rij. Jammer dat dit mijn laatste rit moet zijn maar het is zo. Ik rij terug naar de gîte, pik mijn spullen op en naar de camping. Snel ruim ik mijn tent op en laad ik de auto in. Het is gek om te beseffen dat het op zijn einde loopt. De plaats, de mensen, de omgeving,... alles waar ik me de afgelopen twee weken meer dan thuis voelde moet ik vanavond achter mij laten. Om Valentijn en Yvonne te bedanken voor het geweldige verblijf heb ik nog een kleine verrassing. Ze vinden het heel leuk en het is duidelijk dat zij het even onaangenaam vinden als ik om afscheid te nemen. Ik ga ze enorm missen en zal moeten blijven sporten om volgend jaar terug te kunnen komen :). Van Thijs, Annemieke, Bart en Barbara moet ik nog geen afscheid nemen want zij komen vanavond mee eten in de gîte. Na een gezellige maaltijd neem ik afscheid van mijn nieuwe beste vriend en de andere die ik zeker niet meteen zal vergeten. Tijd om te gaan slapen want morgen om 5u gaat de wekker om op tijd te vertrekken. Ik lig in bed, ik slaap in de gîte zodat ik morgen meteen kan vertrekken en niet meer moet inpakken. Het is echt een heel onaangenaam gevoel, ik wil helemaal niet weg. Conclusie Ik heb hier een meer dan geweldige tijd gehad en dat heb ik te danken aan de omgeving maar nog meer aan de mensen in die omgeving. Nog nooit heb ik me zo thuis gevoeld als hier. Ik heb nog regelmatig overwogen om langer te blijven maar er komt een einde aan alles. Ik zeer tevreden en kan met overtuigen stellen dat ik al het mogelijke gedaan heb om me voor te bereiden op de Inferno. Als het op die manier niet lukt, zal het me nooit lukken. Op dit moment zit het echt allemaal mee: fysiek én mentaal sta ik sterker dan ik ooit had durven dromen. Nog even en dan ga ik de grootste uitdaging tegemoet.
IK BEN ER KLAAR VOOR! Vandaag testje voor de Inferno: om 5u20 de wekker, een bord droge pasta, om 6u35 een uurtje zwemmen in het meer, iets meer dan 2u fietsen, thuis komen en dit in de post vinden. Kan een dag nog beter worden?!? :D
Ik had beloofd om vorige week het laatste deel van mijn stageverslag te posten maar door vertraging met de foto's is dat niet gelukt. Gisteren had ik een wedstrijd dus eerst dat verslag en komende week mag je deel IV verwachten ;). Het is zaterdag en morgen de laatste test voor de Inferno, namelijk de Nisraman. Op het programma staan 1km zwemmen, 42km koersfiets, 16km MTB en 10km lopen. In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat mijn hoofd niet op race staat*. Aangezien het testen van de wissels in wedstrijdsituatie het hoofddoel zijn voor morgen vertrek ik toch maar naar Nisramont. Vlak voor ik de autostrade op rij besef ik dat ik mijn pompje vergeten* ben en rij nog even terug. Zo, tweede keer goede keer en ik ben weg. Na 1u30 rijden kom ik aan en ga ik mijn nummer afhalen. Ondertussen ben ik al zo’n vaste waarde geworden dat ik mijn naam niet eens meer moet vermelden bij de inschrijvingen :). Iedereen goedendag gaan zeggen en ik begin met uitpakken. Aangezien ik met een platte voorband* op de MTB vanuit Frankrijk was teruggekomen en te lui* was geweest om die thuis te herstellen moet dat nu ook gebeuren. Zo, tent installeren en ik ben klaar. Slaapzak? Slaaaaaaapzak? Dju, slaapzak vergeten* :( . Dan maar slapen onder het deken dat dient om mijn fiets te beschermen in de auto, of is het omgekeerd :D? Kussen? Kuuuuuuussen*? Miljaar, ik ben echt niet voorbereid* naar hier gekomen, ook al vergeten. Moe, beetje verkouden,… * Wat gaat dat morgen geven? Om 5u* word ik wakker van de kou, dju, onvoorbereid zijn is niet leuk. Met mijn benen in de armen van mijn jas krijg ik het al iets warmer :D. Achja, ik kan nog even slapen maar om 5u40 geef ik het op. De wekker staat om 6u dus dat valt nog mee. Snel die spaghetti binnensteken en op mijn gemak sta ik op. Snotterneus, hoofdpijn, moe,…* Voor de eerste keer komt de vraag “Zou ik wel starten?” in me op*. Zoals eerder aangehaald ben ik hier voor de wissels dus de rest kan ik rustig doen, starten zal ik. Ik ruim mijn tent terug op en zet alles klaar in de wisselzone, ik probeer me op te peppen maar slaag er maar niet in*. Om ervoor te zorgen dat mijn kleren echt droog blijven kies ik om mijn wetsuit hier al aan te doen en zo naar beneden te fietsen. De blikken die je dan krijgt zijn echt van “amateeeuuur” :D. Alleen Jef Dams weet me naar waarde te schatten “Dat is nen echte beir” :p. Tijd om naar de wisselzone beneden aan de barrage te vertrekken, nog een uur voor de start. Tegen dat ik beneden ben begin ik het eindelijk warm te krijgen. In de wisselzone ben ik de eerste die in wetsuit staat, bij de la Roche 111 als laatste en nu als eerste :D. Alles klaarleggen bij ons Inferno hekje. Inferno hekje? Ja, ondertussen heb ik nog wat Nederlanders leren kennen die ook naar de Inferno gaan, LEUK! Nog 5min voor de start dus we begeven ons naar het water. Omdat de zwemstart bij sport-events de vorige keren altijd wat vreemd verliepen met valse starten enz beslisten ze om deze keer vanop het droge te starten. Niks inzwemmen, niks watertemperatuur checken, jammer… Ik voel me absoluut niet klaar en heb zenuwen die ik niet als positieve stress ervaar*. Speaker Hans vermeldt me bij de favorieten en dat neemt even de stress weg :D. Maar goed, 3, 2, 1 en we zijn vertrokken. Voorzichtig in het water stappen en dan zwemmen. Het zwemmen voelt goed aan, ik heb het gevoel dat ik veel meer adem heb dan normaal en dat is leuk. Voor de eerste boei gaat het echter even mis. Ik krijg een stamp in mijn gezicht tegen mijn brilletje*. Even zwem ik verder op één oog maar dan stop ik toch maar even om het in orde te brengen. Hup en weer verder maar er loopt terug water in. Dan maar verder zwemmen op één oog. Na 20min mag ik aan wal kruipen, mmh, dat is 2min trager dan bij de La Roche. Achteraf zie ik dat Wouter Vandermast (de uiteindelijke winnaar) ook wat trager was als bij de La Roche dus ik vermoed dat de boeien wat anders liggen :). Goed, dat water uit en naar de wisselzone. Terwijl ik mijn wetsuit al lopend begin uit te doen zie ik voor mij iemand hetzelfde doen en vanonder dat wetsuit komt een LadyJ racesuit, ha, net even snel gezwommen als Jantiene. Klaar voor de snelle wissel. Snelle wissel? Miljaar, mijn plan om de kledingwissel voor in Zwitserland te trainen loopt allesbehalve vlot*. Omdat mijn benen nat zijn krijg ik mijn fietsbroek moeilijk aan en verlies veel tijd, 1min40 na Jantiene verlaat ik ook de wisselzone. Gelukkig gaat het meteen bergop en zit ik goed. Ik haal vlot fietsers in en zie niemand die dat bij mij doet, LEKKER! Boven aan de klim heb ik Jantiene terug bijgebeend en laat ze daar ook achter. Het fietsen gaat goed en voor ik het weet is het tijd om te wisselen. Ja, 42km is zo voorbij als je je voorbereidt op een wedstrijd zoals de Inferno :D. Fietspompje van de fiets, wissel in mijn hoofd overlopen en ik ben er klaar voor. Dit keer wel een snelle wissel en dat vind ik leuk. Speaker Hans vermeldt me dit keer als “En hier is Jan Cox, hij waagt zich als lange afstandsatleet nog eens aan het kortere werk” :D. Haha, grappig, zeker als je je bedenkt dat ik vorig jaar nog 1/8e en 1/4e wedstrijden deed. Maar eigenlijk heeft hij gelijk, mijn trainingen zijn niet meer toegespitst op deze korte afstand, al zal de intensiteit van het MTB parcours dat wel compenseren :). Hop, de MTB op. Meteen voel ik dat ik niet lekker zit*. Shit, ik had mijn voorband nog eens moeten testen in het bos* want ik krijg het idee dat hij te hard staat. Ik zit heel ongemakkelijk en hoekig op de fiets*, hopelijk is dat snel weg. Stukje oplopend asfalt en dan het bos in met meteen een steile maar niet-technische afdaling. Onderaan maak ik me weer klaar voor naar boven te rijden maar flopflop, platte band* :(. Miljaar, dat ook nog, nu is het de achterband. Snel band vervangen maar ondertussen komen Dams, Jantiene en een hele hoop anderen me weer voorbij, motiverend is anders. Goed, weer verder en het duurt even eer ik in mijn ritme kom, als ik er al in kom. Andere deelnemers blokkeren regelmatig de weg en dat helpt niet. Maar goed, niet opjagen en ze laten me door, ik heb vrije baan. Het begint eindelijk wat te bollen tot ik een kilometer verder op mijn gezicht ga*. GODVERDOMME, wat is dat vandaag?!? Recht krabbelen, fiets nemen en weer verder. Ik ben even helemaal niet meer op mijn gemak en waar ik normaal fiets loop ik deze keer. Ik zit veel te hoekig op mijn fiets en absoluut niet dynamisch* wat nodig is op dit parcours. Het gaat weer omhoog en daar kan ik fietsen. Een bocht en het gaat weer naar beneden. Ik schakel licht want weet dat er na elke afdaling meestal een stevige klim komt. Even verder, grhtdlkjfjdliurbvncv, oei dat klinkt niet goed. Ik stop en zie dat mijn achterderailleur afgebroken* is :(. MILJAAR, NONDEDJEU, GODVERDOMME,… zij die in de buurt zijn zullen het geweten hebben dat ik kwaad ben. Pff, teleurgesteld zet ik me in de kant. In welke richting ga ik, verder of terug? Ik kijk op mijn gps en zie dat het nog 10km is, mmh. Moest ik binnen twee weken niet naar Zwitserland gaan was ik verder gegaan maar misschien heb ik genoeg voortekenen gehad dat ik moet stoppen? Pff, het valt me echt zwaar en beslis om toch maar terug te gaan. Op mijn terugweg zie ik Robin Deroeck, die is ook lekker bezig, ik ben zo jaloers op alle andere deelnemers maarja. Op mijn gemak wandel ik terug maar kan het niet aanvaarden. Even overweeg ik nog om mijn ketting korter te maken en gewoon met een bepaalde versnelling verder te fietsen maar neen, genoeg is genoeg, ik mag niet van mezelf. Na een hele tijd wandelen ben ik terug aan de wisselzone. Speaker Hans laat weten “En met Jan Cox weer een schaduwfavoriet uit de wedstrijd”, ik lach een beetje met het schaduwfavoriet maar het pikt. Ik krijg toch een T-shirt maar daar heb ik weinig boodschap aan. Het gebaar is er maar ik zal hem toch nooit dragen. Iemand tikt me op de schouder en vraagt of deze zakken van mij zijn. Geweldige helpers hebben ze bij Sport-Events! Hij had gezien dat ik gestopt was en had mijn zakken met wetsuit enz al gehaald voor mij, top! Snel douchen en de ontgoocheling wat wegspoelen. Vandaag is niet weggelegd voor mij, zonde maar het kan niet altijd feest zijn. Ondertussen is het maandag, mijn verjaardag :), en is de bittere pil al een beetje verwerkt. Het doet wel pijn om in de uitslag te staan als DNF (Did Not Finish), als je weet dat ik ooit 6km liep op blote voeten om te kunnen finishen… Achja, alles voor de Inferno. Op aanraden van Dams neem ik toch maar eens afscheid van mijn voorhistorische binnenbanden en ga ik morgen naar de fietsenmaker voor NoTubes en de nodige herstellingswerken. Het begint af te korten en nu moet ik zorgen dat ik uitgerust raak van Frankrijk en op de Inferno wel mentaal klaar ben om te racen, al denk ik niet dat dat een probleem wordt :D. *Voorteken? :) Ondertussen ben ik net terug thuis maar jullie hebben nog enkele verslagen van me tegoed. De laatste helft volgt later deze week :). Dag 10: Leeg Man man, ik ben OP. Gisteren heeft me gesloopt en ik beslis om vandaag een échte rustdag te houden. Ik slaap uit en doe lekker niks. Thijs en Annemieke gaan naar mijn zwemmeertje en nodigen me uit. Aangezien een rustig stukje fietsen misschien toch geen kwaad kan stel ik voor dat ik met de fiets ga en mee terug met hen met de auto. Zo wordt het uitgevoerd. Ik neem de fiets en vertrek voor een ritje van 17km dat overwegend afhellend is. De beentjes vlot laten ronddraaien is de boodschap en dat lukt me aardig. Bij het meertje maar dit keer niet om te trainen. Gewoon liggen, het water eens in gaan, terug op de handdoek gaan liggen en voor de rest niets doen. Je zou het me niet elke dag moeten laten doen maar ik kan het hebben :). Aangezien er vandaag normaal 2x de Col du Granon op het programma stond bel ik mijn trainer om te bekijken hoe mijn stage verder zal verlopen. Morgen staat er een wandeling op het programma en ik hoop stiekem dat hij gaat zeggen dat ik die mag schrappen en de koersfiets op mag. “Jammer genoeg” zegt hij om niets te wijzigen en alles uit te voeren zoals het erop staat. Tja niet getreurd, wandelen doe ik ook wel graag. Dag 11: Lac d'Eychauda Ik zit een beetje in een vakantie-sfeertje. Niet dat dit geen vakantie is maar het echte “vroeg opstaan om vroeg op pad te zijn” is er wat uit. Rond 9u zit ik aan het ontbijt en vraag Yvonne wat raad aangezien ik vandaag een wandeling van 2 tot 4u moet doen. Ze raadt me de wandeling naar Lac de l'Eychauda aan. Ze heeft hem zelf al eens gedaan en vond hem heel mooi. In het wandelboekje staat 4u20 en Yvonne denkt dat de tijden in dit boekje beter kloppen dan die op de gele pijlen. Die tijden zijn meestal berekend op traag wandelende mensen met rugzak en pauzes. Niet neerkijkend maar ik weet dat ik een iets fixere pas heb dan de gemiddelde maar die tijden zouden kloppen. Ik rij het eerste stukje met de auto en dan start ik mijn wandeling. Het is echt een mooie omgeving en het wandelen gaat flink vooruit. Ik merk dat ik heel snel mensen inhaal maar dat zegt natuurlijk niets. Omdat mijn GPS wat moeilijk doet heb ik besloten om zowel met mijn GPS als met mijn horloge te timen. Na 1u33 sta ik boven op de top van 2645m, op die tijd heb ik 1048m geklommen. Snel boterhammen eten want ik zit heb een strak schema aangezien ik deze namiddag nog wat aan mijn blog wil werken en ook nog ga zwemmen. Boterhammen zijn op en ik begin aan het afdalen. Ergens vind ik het jammer dat ik niet wat langer kan genieten van het uitzicht en de omgeving maar zoals eerder aangehaald: ik ben hier in de eerste plaats om te trainen. Na het eerste stukje moeilijk afdalen kom ik uit op het mooie bergpaadje. Ik bedenk me dat het wel leuk kan zijn om wat naar te lopen. Klinkt zeer aanlokkelijk maar zouden mijn adductoren dat wel leuk vinden, maar één manier om daar achter te komen :). Ik zet het op een lopen en het gaat vooruit. Dit is écht leuk, afdalen doe ik niet graag maar zo is het echt plezant! Ik blijf lopen en zie dat ik enkele wandelaars in mijn omgeving aansteek om hetzelfde te doen :). Aah, ik ben beneden, hoe lang heb ik erover gedaan? 2u43, dju, weer geen boekje dat bij mij past :). Ik ga terug naar de camping en neem het boekje terug vast. Daar zie ik dat ze al 2u50 rekenen om boven op de top te staan :). Yvonne verneemt mijn probleem en antwoordt droog “Ja, dan zullen we voor de volgende keer een wandeling zoeken van 8u” :D. Het is ECHT leuk om hier te zijn! Yvonne en Valentijn zorgen enorm goed voor me en staan ook steeds klaar als ik een vraag heb. Daarnaast heb je Thijs, Annemieke, Barbara en Bart waar ik ’s avonds altijd op bezoek mag gaan. Voor ik naar hier kwam dacht ik dat het na een tijdje misschien eenzaam zou worden maar niets is minder waar. Afgelopen jaar hadden we het in een les op school over omgaan met andere culturen, dat je na een tijdje je eigen cultuur als minder goed gaat bestempelen dan de cultuur waar je in terecht komt. Minder goed zou ik het niet noemen maar hoe Nederlanders met elkaar omgaan kan je toch niet vergelijken met Belgen. Moesten ze niet zo verdomd sociaal en gezellig zijn zou ik ten minste kunnen volgen met mijn blog :D. Nee, ik ben echt tevreden en voel me hier thuis! Dag 8: Wandeling Col du Bal Om 9u kruip ik op mijn gemak uit de tent. Er staat een wandeling van vier uur op het programma dus ik moet me niet enorm haasten. Rond 10u45 ben ik vertrekkensklaar voor een tocht naar de top van de Col du Bal. Een berg van 2717m hoog waarvoor ik 1325m moet stijgen. Het gaat goed vooruit en na 1u55 sta ik boven op de top. Ik loop verder over de kam en dan is het via de skipiste naar beneden. Had ik op voorhand geweten dat het dalen er zo zou uitzien was ik via dezelfde weg naar beneden gegaan als ik naar boven gekomen was. Het dalen weegt zwaar door op mijn knieën en adductoren. Na een tijdje wandelen kom ik een skilift tegen die aan het draaien is. Mmh, dat is vals spelen maar aan dat afdalen heb ik echt niets. Ik beslis om de lift te nemen en dan mijn tocht verder te zetten. Nog een stukje afdalen, ik ben op de camping en staat er op mijn gps 4u maar ik ben 5u weg van de camping. Heb ik dan zo lang gestopt onderweg? Ik denk dat er iets mis is met mijn GPS. Op de Galibier deed die ook al gek en nu weer, ik denk dat er iets mis is met de auto-pauze. Dag 9: Winst en verlies Vandaag is het zover. Op regelmatige basis wordt er vanuit de camping een klimtijdrit georganiseerd die vertrekt onderaan de brug in Les Vigneaux tot aan de bebouwde kom van Puy-Saint-Vincent. Een klim van 3,6km en gemiddeld 8%. Het past niet echt in mijn schema maar het zou een beetje stom zijn om als “meubilair van de camping” niet mee te doen. Valentijn vraagt aan iedereen een schatting van tijd dat je erover zal doen. Aangezien ik de klim nog niet gereden heb met de fiets tast ik in het duister. Hij zegt dat ik zeker onder de 15min moet gaan. Ik zou mijn impulsieve zelve niet zijn moest ik het zo laten dus flats er “14min” uit :). Valentijn kijkt op “Dan ga je wel mogen doorfietsen” en schrijft het op. De startvolgorde is omgekeerd aan de snelheid, buiten Valentijn gerekend. Als eerste vertrekt Valentijn die boven de tijdsregistratie zal doen. Vier minuten na Valentijn vertrekt Barbara en vanaf dan op één minuut van elkaar Bart, Jannes, Thijs en ik. Ik geef iedereen zijn startsein en de spanning stijgt, mijn hartslag weet er ook van en die klimt in stilstand tot 120. 3, 2, 1 en GO! Ik leg er meteen de pees op en trek de eerste strook bergop stevig door. BAM, hartslag 160 in no time. Blijven duwen en ik begin zwaar te ademen, mijn benen ontploffen maar stoppen is geen optie. Stukje bij beetje raap ik iedereen behalve Thijs op. We zijn halfweg, mijn keel begint te branden en mijn benen staan op springen. Ik ga toch niet moeten stoppen? Nee! Gewoon doorbijten. Het spandoek van de finish komt in zicht en ik schakel nog eens op. De laatste 200m zet ik me recht op de trappers en pers er alles uit wat er nog in zit, een kreet van pijn tot gevolg. Met 13min48 schiet ik over de finish COMPLEET LEEG! De onderzoekers aan het sportkot krijgen gelijk, ik ben een duursporter en korte/hevige inspanningen zijn niets voor mij. Gelukkig laat ik iedereen buiten Valentijn (13min18) achter mij en win ik deze tijdrit. Wel moet ik stevig bekomen. Hoesten en een keel die in brand staat. Jammer genoeg kan ik niet gewoon gaan rusten want er staat nog een rondje Col de L’Izoard op het programma. Thijs en ik dalen weer af tot aan de auto, pakken onze spullen en we zijn weg. Ik heb het gevoel dat ik enkel beschik over een rechter bovenbeen. Ander bovenbeen en kuiten voelen leeg, nog nooit gevoeld maar er komt geen kracht uit. Gelukkig kan ik in Thijs zijn wiel zitten. Hij rijdt stevig door tegen de wind, ik heb geen keuze en moet mee. Na een hele strook op kop te rijden doet hij teken dat ik mag/moet overnemen. Tot mijn spijt moet ik hem zeggen dat ik niet kan overnemen… We rijden verder en na een tijdje begint het terug te klimmen. Ik hoop dat ik terug in mijn ritme geraak en daar lijkt het ook op. Thijs zegt “komaan kopman, ik heb je aan de voet afgezet en nu moet jij het waarmaken”. Of het zo zal gaan of dat de meesterknecht zijn eigen kansen mag gaan zal de toekomst uitwijzen. Thijs moet een gaatje laten dus voor mij ziet dat er goed uit maar 100% ben ik absoluut niet. In een dorpje voor de echte klim nemen we water en ik zet me even neer. Ik zet me neer?!?! Dat doe ik nooit, shit, geen goed teken. We vertrekken weer en even later maak ik een sanitaire stop, Thijs rijdt al verder. Ik vertrek weer máár val compleet plat, om het in wielertermen te zeggen “ik sta geparkeerd”. Shit, in plaats van Thijs dichter te zien komen zie ik hem verder weg rijden. Hem inhalen zit er niet meer in dus het enige wat ik wil is boven geraken. Ik rij ruim 2km bergop lopend op mijn trappers, tegen een enorm lage trapfrequentie en heel lage snelheid. Shit, zo rijden is echt is echt niet mijn stijl. Voor de eerste keer komt het gedacht “ik stop” in mijn hoofd op… Mijn schaduw en de stippenlijn aan de rand van de weg ter oriëntatie zijn alles waar ik nog op let. In mijn hoofd gaat het “links, rechts, links,…”, pff, ik ben helemaal leeg. Ik beslis om boven naar Valentijn te bellen om mij/ons te komen halen in Briançon. Ik blijf strijden en zie dat het bij Thijs wel bolt aangezien die al een heel stuk verder zit, de meesterknecht is er vandoor. Ik kom boven en ben kapot. Ik bel Valentijn maar kan hem niet bereiken. Doorrijden is de enige optie dus het moet. Een hele strook zit ik weer in het wiel van Thijs maar zelfs in het wiel sterf ik verder. Op het laatste klimmetje gaat het echt niet meer. Thijs stelt voor dat hij de auto gaat halen en terug komt om me op te pikken. Ik fiets nog even verder maar bij de volgende parking houd ik het voor bekeken en gooi me in de kant. Telefoon, Thijs, “Jan, ik ben op mijn smikkel gegaan”. Gelukkig is het niet te ernstig blijkt en zegt hij dat hij zo verder rijdt. Als hij aankomt met de auto zie ik dat hij toch aardig open ligt. Snel de fiets in de auto en naar de camping waar hij zijn wonden kan wassen en ik mezelf kan volsteken met pasta. Om 18u30 eet ik twee volle borden pasta, om 19u30 schuif ik in de gîte aan tafel en eet ik meer dan de andere gasten. Zo zie je maar dat ook ik soms flink wat kan binnen steken. Nacht 9: On a secret mission Er wordt rondgeslopen op de camping... Het is alweer een week geleden dat jullie nog iets van mij gehoord hebben dus dringend tijd dat er een update komt. Door de drukte van het trainen en de sociale activiteiten sta ik wat achter met schrijven maar alles op zijn tijd :). Dag 5: Rondje Italië Wow, gisteren had ik een semi-rustdag, dacht ik, maar dat draait wel even anders uit. De spieren die je gebruikt bij het afdalen van zo’n wandeling zijn duidelijk andere spieren dan die je op de fiets gebruikt. Mijn benen voelen echt zo zwaar aan, gelukkig mag ik vandaag rustig fietsen. Gisteren heb ik me door Peter (de kok) en Valentijn laten overhalen om mee een rondje Italië te doen. Dat rondje zou +-3u duren maar eigenlijk past dat niet in mijn schema want daarin staat 2u koersfiets en 1u MTB. Na overleg met mijn trainer wordt het 3u koersfiets en nadien 20min MTB. Om 11u starten we onze tocht in Briançon. We krijgen meteen een kuitenbijter voor de wielen en ik voel dat ik absoluut niet hersteld ben van mijn rustdag maar het gaat nog :). Eerst over de Col de l’Echelle, die ons naar Italië brengt, mooi afdalen met soms een drempel waar je sowieso een big-air kan doen als je wilt en dan even een trein maken. We draaien vlot rond op die afhellende strook en het gaat vooruit. Voor we het weten zijn we aan de volgende klim, de Col de Clavière, die ons terug naar Frankrijk zal leiden. Boven even wachten op Peter en dan de afdaling in naar Briançon waar mijn MTB klaar staat voor een kort ritje. De laatste km leg ik me nog even plat zoals dat ook zal zijn in Zwitserland en eens aan de auto ben ik klaar voor de snelle wissel. Schoenen uit, schoenen aan, gps over zetten en ik ben klaar. Peter geeft me nog even een tip waar ik heen kan rijden en ik ben vertrokken. Het is net alsof ik op het parcours rijdt van de inferno. Een slingerende asfaltweg die over gaat in een grindpad. Eerst dacht ik 15min naar boven te rijden en dan terug af te dalen maar dit is te goed om te laten liggen. Ik beslis om 20min naar boven te rijden en dan pas af te dalen. Na 26min sta ik terug aan de auto, snel naar de camping, zwemspullen pakken en terug weg naar het zwemmeer want er staat nog 3 x 10min zwemmen op het programma. Pff, wat een drukke dag. Om 18u30 ben ik eindelijk terug op de camping en kan ik meteen aanschuiven bij de bbq die georganiseerd wordt. Lekker eten en gaan slapen is het enige wat er nog in zit. Dag 6: Rustdag Normaal zou ik vandaag naar de Galibier reizen maar na gisteren ben ik zo vermoeid dat ik de rustdag die voor morgen gepland is omwissel met de planning van vandaag. De weergoden zijn me goed gezind en beslissen om er wat bewolking tegen aan te gooien zodat ik niet om 7u uit mijn tent gebrand wordt door de zon, mmh heerlijk, eens uitslapen :). Vandaag gaat alles op het gemak. Ik taffel wat rond over de camping, hang wat in mijn favoriete hoekje aan het onthaal en na mijn ontbijt kruip ik gewoon terug in mijn bed. Natuurlijk is een rustdag in de meeste gevallen maar een relatief begrip en rond 14u pak ik mijn spullen om toch een stukje te gaan fietsen. Ik rij met de auto naar een dorpje achter Briançon, waar we gisteren ook geweest zijn, omdat ik weet dat ik daar semi-vlak kan rijden :). Eerste plan is om heen en weer te rijden tussen dat dorpje en de voet van de Col de l’Echelle maar het fietsen gaat nog redelijk goed. Jantiene had me de tip gegeven om als het echt niet ging ik op de fiets moest springen en tegen een “ik hoop dat ik geen vrienden tegen kom” tempo toch maar wat hoogtemeters maken. Daarom ga ik toch maar, op een zeer gezapig tempo, tot aan de top van die col. Ik heb nog wat tijd te gaan dus beslis om ook even aan de andere kant af te dalen. Genoeg gefietst en nu nog terug :). Op de weg terug naar de auto constateer ik dat ik waar ik dacht dat ik vlak reed in het heengaan eigenlijk bergop aan het rijden was. Niet heel steil maar toch genoeg om tevreden van te zijn dat ik het niet merkte :). Zo, snel weer naar de camping want ik heb het geluk om wederom de beentjes onder tafel te steken bij de bbq. Gezellig, véél Hollanders met daaronder Thijs en Annemieke, een Hollands stel waar ik de dag voordien een korte babbal mee had. Leuke mensen en het klikt meteen. Ik moet morgen de Galibier beklimmen en probeer Thijs te overhalen. Veel moeite moet ik niet doen en hij plooit :D. Dag 7: Col du Galibier Om 8u gaat de wekker en ik kijk naar buiten, regen en veel grijze wolken. Mmh, zou mijn nieuwe beste vriend mij in de steek laten of is het een echte die hard? Ik ontbijt rustig en Valentijn brengt me het nieuws dat Thijs niet mee gaat maar geeft me ook de tip om tot de middag te wachten want dan zou het opklaren. Thijs komt langs mijn ontbijttafel en ik breng hem op de hoogte van de gewijzigde plannen. Hij ziet het meteen zitten en we spreken af om rond 12u te vertrekken. We rijden naar de voet van de Galibier en daar is het mijn bedoeling om de korte kant op te rijden, de lange af te dalen, de Col du Télégraphe een stukje op en helemaal afdalen om dan om te keren en terug naar de top van de Galibier te rijden. First things first dus we beginnen met de korte kant. 8,5km klimmen maar eigenlijk niet heel zwaar, we klimmen tot 2642m. Na 41min sta ik boven en even later komt Thijs eraan. Een fotootje met mijn nieuwe beste vriend :p. Ik sta op het punt om afscheid te nemen aangezien Thijs gezegd had dat hij tot hier mee ging en dan terug zou fietsen tot aan de camping. In tegenstellen tot die gedachte zegt hij: “Ik heb een voorstel”. Hij stelt voor om af te dalen tot Valloire en daar om te keren. Als we dan terug op de top van de Galibier staan kan ik nog een keertje de lange kant afdalen als er nog tijd is en hij eventueel de korte kant. Ik vind het een prima idee en we gooien ons in de afdaling. Na +- 16km zijn we in Valloire waar we terug aan de klim kunnen beginnen. Het gaat lekker en Thijs is wat achter, in een blik achteruit zie ik dat hij iets aan zijn zadel aan het doen is maar ik zie het niet goed. Ik fiets door maar zie hem maar niet terug verschijnen. Even wachten maar hij blijft weg, mmh. Ik fiets verder en hoop dat als ik in een bocht hoger zit hem terug te zien. Ik ben aan het klimmen en inderdaad zie ik hem verschijnen. Hij stopt nog even om water te nemen en dan gaat hij verder. Goed, dan kan ik me ook weer volledig fixeren op mijn klim. De kilometers gaan voor de bijl en al bij al vind ik dat deze klim nog mee valt, de Granon vorige week was zwaarder. Ik kom boven en wordt aangesproken door een aantal Belgische vrouwen die voor hun mannen komen supporteren, een wielershirt met “Leuven” op verraadt veel :). Ze hebben respect voor iedereen die de tocht aangaat, als ik ze vertel dat ik er meteen nog eens aan begin vallen ze helemaal achterover. Ik doe mijn jasje aan en rij Thijs tegemoet. Wow, even verschieten, Thijs komt de laatste bocht uit. Mmh, heb ik toch langer staan taffelen boven dan gedacht? Heeft Thijs een sterke laatste km gereden? Het zal waarschijnlijk een combinatie van beiden zijn maar dat zullen we niet weten. Thijs gaat de korte kant nog eens doen en ik verkies de lange kant aangezien die lastiger is :D. Helemaal kan ik hem niet meer doen binnen de 4u dus beslis om terug te rijden tot waar Thijs water nam. Water bijvullen en terug naar boven. Deze keer gaat het beduidend trager dan de vorige keer. Het begint wat te wegen. Net op deze klim stuit ik ook 2x op een verpakking van een nougat die niet open wil, grr. Daar is hij dan, de laatste kilometer :). De laatste is wel een pittige en ik begin volledig te verzuren. Regelmatig kijk ik om me heen en als er niemand is slaak ik een kreet om de pijn te verbijten. Ik kom de laatste bocht uit en zie de top liggen. Al wat ik nog kan is op de trappers lopen met de tanden op elkaar. Boven staat Thijs die zegt hoe mooi het is om me zo te zien bijten op die klim :). We dalen de korte kant af en weer naar de auto. Een mooie dag en des te leuker omdat ik niet alleen was :). Zo, het is woensdagavond dus tijd voor het eerste deel van het verslag van mijn trainingsstage. Zoals sommigen al weten ben ik zaterdag voor 14 dagen naar Frankrijk vertrokken om me daar zo goed mogelijk voor te bereiden op mijn hoofddoel, de Inferno. Toen ik Jantiene enkele maanden terug vroeg of zij geen plaatsje wist waar ik mijn stage kon doen verwees ze me naar AlpeLune en camping Croque Loisirs. Na wat heen en weer gemail met de uitbaters van beide verblijfplaatsen staat mijn keuze vast. Ik heb met hen overlegd dat ik volpension op de camping kan krijgen en dat wordt het. 14 dagen op de camping als een topsporter, trainen en voor de rest wordt gezorgd :D. Na de heenrit op zaterdag wordt ik ontvangen op de camping en krijg een plaatsje toegewezen. Meteen valt op dat gastvrijheid en vriendelijkheid voor Yvonne, één van de twee campinguitbaters, geen vreemd woord is. Leuk, tent opzetten, snel installeren en dan naar AlpeLune, een chalet in de buurt, voor het avondeten. Ilonka, Vincent en Peter heten me welkom en ik ben klaar om mee aan te schuiven aan de grote tafel. Veel volk, veel kinderen en dus wel wat drukte :). Na die vermoeiende autorit is dat de laatste zware daad van de dag :D. Ilonka legt me een route uit voor de volgende dag om de streek wat te verkennen en dan kan ik gaan slapen. Dag 1: Verkennen Op het gemak om 9u aan het ontbijt en rond 10u30 ben ik klaar voor mijn eerste rit. Zo staat als eerste de Pre de Madame Carle op het programma. Een gletsjer met een klim van ongeveer 19km tot 1820m, Ilonka heeft me ook gezegd dat als ik nog niet genoeg km gedaan had dat ik nadien ook nog naar Puy Aillaud kan rijden wat ook nog een behoorlijke klim is. Natuurlijk doe ik beiden en laat de beentjes al wat wennen aan het klimmen in plaats van de puistjes en vlakke wegen van België :). Als laatste de klim naar het thuisdorp en na 61km en 3u ben ik terug op de camping. Daar ontmoet ik Valentijn, deel 2 van de campinguitbaters :). Meteen weer die vriendelijkheid, hij keek er al enorm naar uit om me wat rond te leiden en tips te geven voor de routes die ik zou kunnen fietsen. Eventjes bekomen en dan gaan loszwemmen in het meertje op 15km van de camping. Als je één ding kan zeggen van deze locatie is dat ze alleszins al alles in de buurt heeft om je voor te bereiden op iets zoals de Inferno. ’s Avonds na het avondeten bekijk ik samen met Valentijn welke route het beste bij mijn trainingsschema past. Het wordt een rondje Col de l’Izoard. Dag 2: Col de L'Izoard Om 8u30 aan het ontbijt en om 9u45 ben ik vertrekkensklaar voor mijn eerste echte rit. Vandaag staat er 4u fietsen en aansluitend 20min lopen op het programma. Het rondje Col de l’Izoard is net geen 90km dus tegen het gemiddelde van gisteren zou dat op net iets langer uitdraaien dan 4u. Het eerste deel van de rit is golvend maar overwegend afhellend dus het moet lukken op 4u. Eén uur fietsen en er staat al 30km op mijn gps dus dat komt goed. Maar dan is het zover, de Col de l’Izoard. Een klim van 25km, 1290hm en stijgen tot een hoogte van 2345m. Het klimmen gaat al beter als gisteren en ik amuseer me echt. Zo heb ik het graag, een trapfrequentie van 70 en een snelheid van 10km/h :). Boven aangekomen snel een jasje aan en afdalen geblazen. 27km afdalen wat toch ook in de kleren kruipt, vooral mijn schouders en polsen zijn er geen fan van :). Beneden nog een stukje vlak, een beetje bergop en afdalen tot aan de plaats waar ik vertrokken ben. Mmh, ik heb nog maar 3u45 gefietst en ben al rond, dan nog maar wat heen en weer fietsen tot aan de 4u :). Daar staat de auto, koffer open, loopschoenen aan, fiets in de koffer en lopen. Dat is toch de bedoeling maar een echte loopsnelheid is er niet meer. 10min de rivier volgen en dan 10min terug is het idee. Na enkele minuten lopen kom ik op een camping terecht en gelukkig zie ik een sanitaire blok. Ondertussen is het lekker warm geworden en ik verga van de dorst. Drinken en weer verder. Tegen dat ik aan de auto kom is de energievoorraad helemaal op. Snel naar de camping om de energievoorraad weer aan te vullen met het bord (of twee) pasta-pesto dat voor me klaar staat :). Dag 3: Hier wordt geel gewonnen Vandaag moet ik 3u30 fietsen waarin ik 2 x 10km stevig moet klimmen. Valentijn heeft wat ideetjes maar het enige wat echt aansluit bij mijn schema was de Col du Granon. 11,5km lang, 1053hm en de top ligt op 2413m. Jawadde, dat komt neer op een gemiddeld stijgingspercentage van 9,2% :D. Valentijn vertelt me ook dat Joop Zoetemelk daar vroeger ging trainen voor de tour met als motivatie “Als ik daar boven geraak kan ik alles in de tour ook aan” en “Op de Col de Granon wordt geel gewonnen”. Die laatste zin haal ik me regelmatig voor de geest tijdens het klimmen :). Aangezien ik 2 x 10km moet klimmen bewees dat ik hier ben om te trainen en niet om zo veel mogelijk colletjes op mn lijstje te zetten, dus rij ik hem 2x op :D. Tijdens de 2e klim denk ik echt dat ik zoveel trager ga maar eens ik in de buurt van de top kom krijg ik in de gaten dat als ik echt het volle pond gegeven had ik een negatieve split (lees: de 2e sneller als de eerste :) ) had kunnen rijden maar dat zit er niet meer in :D. 1u09 en 1u11 dus een constant tempo. Tijdens de 2e afdaling ergens halverwege stop ik weer en opnieuw 20min naar boven omdat ik anders niet aan mijn 3u30 zou geraken, tenzij ik onderaan nog wat vlak rij maar zo zijn we niet :D. Die 20min zijn wel de zwaarste van de hele dag, jeetje, dat is aftellen tot die voorbij zijn :). Leuke rit en wat ik gisteren zei wordt vandaag nog beter: een trapfrequentie van 50 en 8 km/h :). I LIKE! Dag 4: Semi-rustdag Dag 4 en tijd voor een rustdag, toch een semi. Een wandeling van 2u en 30min zwemmen staan op het programma. Om 8u20 aan het ontbijt en om 9u ben ik klaar om samen met Maarten, een ander gast op de camping, de Glacier Noir te bedwingen. Op de pijl staat dat het 1u30 wandelen is tot aan het einde van het pad, want met onze uitrusting geraak je niet boven op de top. We wandelen flink door en na iets meer als 50min staan we boven :). Leuke wandeling met soms wel hele smalle paadjes maar best fijn. Net nog gaan zwemmen en nu is het wachten op het avondeten :). Het gaat me hier perfect af en ik geniet van elk moment, tot de volgende!
Zondag was het mijn eerste kennismaking met de langere afstandswedstrijden. De La Roche 111 bestond uit 1km zwemmen, 100km fietsen (1800 hoogtemeters) en 10km lopen (244 hoogtemeters). Was de wedstrijd twee weken geleden geweest had ik gezegd dat ik echt sterk aan de start stond maar nu kon ik dat niet. Toen zat echt alles goed: mentaal en fysiek. Maar dan begon de blok voor mijn examens. Een steeds gevreesde periode voor mij en, wat bleek, dit keer niet anders. Er sloop vanalles in mijn hoofd wat niet hoort rond te spoken in het hoofd van een sporter in voorbereiding op een wedstrijd, examenstress kwam piepen, er gebeurden zaken die je niet in de hand hebt en als laatste kwam er nog een overbelasting van mijn adductoren bovenop. Daarom nam ik in samenspraak met mijn kine de beslissing: “Pijn is onverbiddelijk stoppen”. Ook had ik in de afgelopen twee weken enkele trainingen vroegtijdig stopgezet door die blessure, een zonneslag, gebrek aan motivatie en falen van materiaal met onderkoeling tot gevolg. Allemaal zaken die je liever niet hebt. Vrijdagmiddag legde ik mijn laatste examen af van die week, snel de trein naar huis, 5 x 200m zwemmen met versnellingen erin en nog eens langs de kine. Al bij al was ik er die namiddag toch in geslaagd om wat in de racemood te geraken want door eerder vernoemde zaken was die in de verste verte niet te bespeuren. Alles klaarmaken en op tijd gaan slapen. Zaterdag samen met Barry naar La Roche waar ik een laatste verkenning deed van het fietsparcours. Na een onrustig (dank aan de zatte hollanders/duitsers/... wat het ook waren) nacht op de camping met iets te weinig slaap werd ik om 6u wakker. Snel wat pasta binnen steken en dan toch maar opstaan want ik kon de slaap niet meer vatten. Om 7u30 was de tijd aangebroken om naar de start te gaan. Juist op tijd stond ik aan de start. En met juist op tijd bedoel ik echt juist op tijd, ik lag misschien een minuut in het water voor het startsein gegeven werd :). We zijn vertrokken, meer dan 500 deelnemers (schril contrast met de 28 van in de zomer :) ) toveren de eens zo rustige barrage van Nisramont om tot een wild kolkend gevaarte. Schoppen, slaan, ondergaan,... het hoort er allemaal bij maar ik vind dat het al bij al nog mee valt. Ik zwem lekker mijn eigen tempo zonder het gevoel te hebben dat ik echt diep ga. Na een kilometer zwemmen is het einde in zicht. Ik zwem graag maar dat is hét moment in de wedstrijd waar ik, na de finish, het meest naar uit kijk :). 18 minuten op mijn horloge, niet slecht denk ik dan. Snel wetsuit uit, fietsmateriaal aan en GAAN! Ik ben enorm benieuwd of en wanneer ik Jantiene of Fred zou tegenkomen. Ik spring op mijn fiets en wie zie ik daar rijden, Jantiene. How, dat had ik écht niet zien aankomen, dat ik even snel zou zwemmen. Maar goed, zoals het gezegde luidt: “erop en erover”, laat ik ze terplaatse achter. Op de klim van de barrage naar Nisramont zelf kan ik vlot groepen fietsers oprapen, niet-stayeren is echt een uitdaging. Het gaat vlot en ik heb het zwemmen goed verwerkt. Boven aangekomen een strookje valsplat tot we aan het afdalen naar La Roche beginnen. Maar hu, daar rijdt iemand met hetzelfde pakske als ik... Nee, dat kan niet... Ja, dat is Fred. Even blijven we voor-achter rijden maar dan ben ik hem kwijt. Ik heb geen zin om me echt te meten met iemand anders dus rij gewoon mijn eigen tempo, ook om me zeker niet op te blazen. Ik merk wel dat ik meer gebeten ben dan op trainingen, logisch ook. Afdalingen worden snediger aangegaan, hoge snelheden worden gehaald (82km/h!) en op vlakke stukken probeer ik toch ook een redelijke snelheid te genereren. Elke ronde staat Barry klaar met mijn drinkbussen en ik heb het idee dat het goed gaat. Achteraf bekeken heb ik ook een redelijk constante snelheid gereden met 56min de eerste toer, 1u02 de 2e en 1u01 de 3e. Ik denk dat ik wel een fout maakte door te vroeg in de laatste ronde te beginnen doseren omdat ik vlot wou kunnen wisselen. Daardoor gaf ik wel wat tijd weg. Samen met de aan- en uitloopstrook kom ik aan een fietstijd van 3u26min wat +- de 95e fietstijd is, niet slecht :). Fietsschoenen uit, nog even fietsen en hup de wisselzone in. Met startnummer 28 heb ik een plaatsje helemaal vooraan in de wisselzone wat zeer handig is, geen zoekwerk. Loopgerief aan en na 37sec verlaat ik de wisselzone weer. Lopen... Ja, dat is het zorgenkindje van vandaag. Ik had al twee weken niet meer deftig gelopen en dat voel ik wel een beetje. Rustig lopen en absoluut niet in de buurt komen van wedstrijdtempo. Na +- een kilometer lopen (in tegenrichting op de uitloopstrook van het fietsen) zie ik Jantiene. Dju, ze zal me nog wel inhalen, want dit is geen verschroeiend tempo. Enorm frustrerend als je voelt dat je harder kan maar niet mag van je hoofd. Alles maar dan ook ALLES staat op de Inferno dus als ik daarvoor een rustig loopnummer moet doen om goed te herstellen, dan moet dat maar. Ik draai af en begin aan de eerste klim. Ineens naast mij “Goed bezig, niet forceren hé”. Fred, hij heeft me terug ingehaald, dan heeft die toch nog goed gefietst. Achja, even zie ik hem nog maar dan verdwijnt hij tegen te hoge snelheid, voor mij, het bos in en zie ik hem niet meer. Heel rustig naar beneden, dwars door de rivier en dan knallen in de bergop. Bergop gaat echt goed. Hopla, daar zie ik Fred wandelen. De strijd is dus nog niet gestreden. Ik blijf lopen en ga hem terug voorbij. Boven is het meteen via asfalt naar benden waar ik weer inhoud, beneden volle gas naar boven, heel traag naar beneden,... Als ik aan de overkant van de Ourthe loop zie ik Fred die aan de andere kant achter mij loopt. Zou ik het halen? Zijn tempo ligt ook niet meer zo hoog dus misschien wel. Ik word regelmatig ingehaald maar heb geen zin om een versnelling in te zetten met oog op mijn adductoren. De laatste 500m laat ik me toch meeslepen met een groepje en in de laatste 200m loop ik er nog van weg. Daar is hij dan, de FINISH. Ik heb mijn eerste langere afstandswerk met succes afgewerkt, in de tijd van 4u41min wat een 165e plaats geeft, 107e van mijn categorie, echt tevreden! Merci Sport-events voor de organisatie van dit soort wedstrijden. Er zijn zeker nog verbeterpuntjes (verkeersvrij ipv verkeersarm parcours of toch stukken? Tijdsregistratie? Startprocedure zwemmen ;)) maar over-all een dikke proficiat! Mooie wedstrijd, leuke sfeer, mooi parcours maar wel te veel platte stukken :p. En dan den Barry, mijn trouwe gezant, merci om me weer te vergezellen en de bevoorrading voor uw rekening te nemen! Conclusie: Ik ben echt tevreden! Mijn maag heeft de eerste echte test met gellekes goed doorstaan (toch tot we +- terug thuis waren :) ) en ik heb mijn blessure niet erger gemaakt. Op maandag kan ik gewoon stappen/lopen en heb niet meer last dan voor het weekend. Nu nog een weekje examens en dan is het voor ÉCHT! Afgelopen week zat ik in een dipje. Op training liep het niet altijd zoals gewenst en een lichte blessure aan mn lies maakte mn hoofd gek. Maar eigenlijk zat de dip naast de trainingen. Velen zullen het bevestigen en ik als eerste, het gevoel dat examens meebrengt is NIKS voor mij! Maarja, we moeten erdoor. Daarnaast had ik onlangs nog een gesprek met mn trainer. Het kan gek klinken maar de positieve aandacht en complimenten van anderen maken me soms een beetje zenuwachtig :).
En plots, vervaagt alles... Op het scoutsforum lees ik dat een generatiegenoot van mij verongelukt is. De wereld staat stil en al het eerdergenoemde wordt herleid tot klein bier. Ik had hem al enkele jaren niet meer gezien maar het doet toch wat met een mens. Als kleine scout was den Bele voor mij toch één van de stoere mannen waar je stiekem naar op kijkt :). Goed gelachen met al z'n fratsen en flink wat plezier gemaakt. Toen hij op kamp als jonggiver pornoboekskes mee had, tijdens de 2 daagse bier kocht om stiekem 's nachts in de tent op te drinken en nog zoveel andere zaken niet geschikt voor publicatie :). Iedereen die erbij was zal het zich nog herinneren... Bele, het ga je goed en veel sterkte aan familie en vrienden! |
Categorie |